Śluzy nawigacyjne: budowle hydrotechniczne, tamy i podnośniki statków

Ten system śluz umożliwia przekroczenie panamskiego przesmyku poprzez podniesienie statków na 26 metrów nad poziom morza. Instalacja łączy Atlantyk z Pacyfikiem przez szereg śluz komorowych, które przecinają jezioro Gatún. Od momentu otwarcia w 1914 roku przekształciła międzynarodowy handel morski, znacznie skracając czas podróży między dwoma oceanami. Rozbudowa z 2016 roku dodała większe komory śluz, które mogą pomieścić statki przewożące do 13.000 standardowych kontenerów.

Ten system śluz obejmuje dwa pięciopoziomowe ciągi śluz przy Zaporze Trzech Przełomów, podnosząc statki o 113 metrów w celu przepłynięcia przez zaporę na rzece Jangcy. Instalacja umożliwia nawigację przez jedną z największych zapór na świecie i zapewnia ruch statków między górnym i dolnym biegiem rzeki. Komory śluzowe pokonują różnicę wysokości stworzoną przez zaporę w pięciu kolejnych etapach. System stanowi istotny element infrastruktury dla transportu towarów i żeglugi na Jangcy.

Ten system śluz umożliwia statkom nawigację między Jeziorem Górnym a Jeziorem Huron, zarządzając różnicą wysokości wynoszącą 6,4 metra. Instalacja stanowi ważną część drogi wodnej Wielkich Jezior i ułatwia transport surowców oraz towarów między wyższymi a niższymi jeziorami. System składa się z kilku komór śluzowych, które przyjmują statki różnych rozmiarów, i przyczynia się do rozwoju gospodarczego regionu, zapewniając ciągły ruch żeglugowy na tej ważnej śródlądowej drodze wodnej.

Ten system śluz łączy Morze Północne z Morzem Bałtyckim i umożliwia statkom pokonywanie różnic poziomu wody między oboma morzami. Kanał rozciąga się na 98 kilometrów przez Szlezwik-Holsztyn i stanowi jedną z najbardziej ruchliwych sztucznych dróg wodnych na świecie. Urządzenia obejmują kilka komór śluzowych na obu końcach kanału, które obsługują rocznie około 30 tysięcy statków i ułatwiają ruch handlowy między regionami Morza Północnego i Bałtyku.

Zapora Itaipu to wielofunkcyjna budowla hydrotechniczna rozciągająca się na granicy między Brazylią a Paragwajem na rzece Parana. Dzięki zainstalowanej mocy 14.000 megawatów obiekt ten generuje energię elektryczną zaspokajającą 75 procent zapotrzebowania Paragwaju i 17 procent konsumpcji Brazylii. Zapora rozciąga się na długości 7,8 kilometra i tworzy zbiornik o powierzchni około 1.350 kilometrów kwadratowych. Elektrownia zawiera 20 zespołów turbinowo-generatorowych, a śluzy żeglugowe umożliwiają przepływ statków pomimo znacznej różnicy poziomów w biegu rzeki.

Winda dla łodzi w Peterborough to hydrauliczna instalacja podnośnikowa o wysokości 19,8 metra, która działa od 1904 roku na drodze wodnej Trent-Severn, pokonując różnicę wysokości między górnym i dolnym poziomem wody. Konstrukcja podnosi statki za pomocą komór wypełnionych wodą i umożliwia połączenie dróg wodnych w Ontario. Ta winda stanowi funkcjonujący przykład hydraulicznej inżynierii nawigacyjnej z początku XX wieku i przyczynia się do operacji żeglugowych na tym odcinku drogi wodnej.

Roue de Falkirk łączy kanał Forth and Clyde z kanałem Union za pomocą obrotowej windy dla statków, która pokonuje różnicę wysokości 24 metrów. Uruchomiona w 2002 roku konstrukcja składa się z dwóch przeciwstawnych gondoli, które mieszczą jednostki pływające o długości do 20 metrów każda. Mechanizm wymaga jedynie energii potrzebnej do zrównoważenia różnicy masy między obiema gondolami. To rozwiązanie techniczne zastępuje historyczną kaskadę jedenastu śluz, która działała w tym miejscu w latach 1828-1933.

Śluzy Kanału Kaledońskiego tworzą system 29 budowli wzdłuż drogi wodnej o długości 97 kilometrów łączącej naturalne jeziora w szkockim regionie Highlands. Thomas Telford zaprojektował i zrealizował to dzieło inżynieryjne ukończone w 1822 roku, które od tego czasu służy zarówno żegludze handlowej, jak i rekreacyjnej między Morzem Północnym a Oceanem Atlantyckim. Śluzy umożliwiają statkom pokonywanie różnic poziomów wody między Loch Ness, Loch Oich, Loch Lochy a przyległymi wodami przybrzeżnymi.

Ta śluza reguluje poziomy wody na Tamizie od 1811 roku i wyznacza granicę między odcinkami rzeki podlegającymi i niepodlegającymi wpływom pływów morskich. Instalacja w Teddington umożliwia przepływ jednostek pływających między Richmond a Morzem Północnym i posiada trzy komory, które pomieścić mogą łodzie różnych rozmiarów. Śluza zarządza średnią różnicą poziomów wynoszącą 2 metry, która zmienia się w zależności od warunków pływowych. Obiekt obejmuje zarówno komory śluzowe, jak i jazową staw do kontroli powodzi, która chroni obszary położone wyżej wzdłuż rzeki. Rocznie przez tę konstrukcję inżynieryjną przepływa około 9.000 jednostek, zapewniając ważne połączenie zarówno dla żeglugi handlowej, jak i łodzi rekreacyjnych.

Trzynaście śluz Kanału Wołga-Don tworzy połączenie wodne między dwiema rzekami działające od 1952 roku, umożliwiając ruch morski między Morzem Kaspijskim a Morzem Czarnym. System śluz pokonuje różnicę wysokości 88 metrów na odcinku 101 kilometrów. Każda komora śluzowa ma 290 metrów długości i 30 metrów szerokości i może pomieścić statki o ładowności do 5 000 ton. Kanał transportuje kilka milionów ton ładunku rocznie i pełni ważną funkcję w żegludze śródlądowej między południowo-wschodnią Europą a Azją Środkową.

Oosterscheldekering to zapora przeciwsztormowa w holenderskiej prowincji Zelandia, składająca się z 62 stalowych filarów i zamykanych wrót. Konstrukcja rozciąga się na 9 kilometrów między Schouwen-Duiveland i Noord-Beveland i chroni obszary przybrzeżne przed powodziami, jednocześnie umożliwiając wymianę słonej wody związaną z przypływami w ujściu Oosterschelde. Zapora reguluje poziom wody za pomocą kontrolowanych wrót śluzowych, które pozostają otwarte w normalnych warunkach pogodowych i zamykają się tylko podczas sztormowych przypływów. Konstrukcja stanowi centralny element holenderskich Dzieł Deltowych.

Te śluzy łączą jezioro Washington z cieśniną Puget Sound i umożliwiają przepływ statków od 1917 roku między jeziorami słodkowodnymi a słonymi wodami cieśniny. Śluzy Hiram M. Chittenden obejmują dwie komory: duża śluza ma 244 metry długości i 24 metry szerokości, podczas gdy mała śluza liczy 46 metrów długości i 9 metrów szerokości. Obiekt zarządza średnią różnicą poziomów wynoszącą 6 metrów i obsługuje zarówno jednostki komercyjne, jak i rekreacyjne. Śluzy stanowią część systemu, który obejmuje również przepławkę dla ryb, przez którą corocznie przepływają tysiące łososi podczas migracji z oceanu do ich tarlisk w słodkiej wodzie.

Śluzy Fonserannes obejmują osiem kolejnych komór na Canal du Midi w pobliżu Béziers, pokonując różnicę wysokości 21 metrów na odległości 300 metrów. Ukończona w 1697 roku zgodnie z projektami Pierre-Paula Riqueta, ta konstrukcja inżynierska umożliwia nawigację między Morzem Śródziemnym a Oceanem Atlantyckim przez Langwedocję. Oryginalna konfiguracja ośmiopoziomowa została zredukowana do siedmiu komór w 1856 roku, a od 1984 roku nowoczesna śluza sąsiadująca z historyczną strukturą obsługuje ruch. Śluzy Fonserannes демонструją techniki inżynierii hydraulicznej z XVII wieku i stanowią część wpisanego na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO Canal du Midi.

Śluzy kanału Rideau tworzą historyczną sieć dróg wodnych w kanadyjskiej stolicy Ottawa. Ukończony w 1832 roku kanał rozciąga się na 202 kilometry między Ottawa i Kingston nad jeziorem Ontario i obejmuje 47 śluz, z których większość jest nadal obsługiwana ręcznie. System został pierwotnie zaprojektowany do celów wojskowych jako bezpieczna trasa między Montrealem a Wielkimi Jeziorami, a obecnie służy żegludze rekreacyjnej. Osiem śluz przy Parliament Hill stanowi techniczne serce kanału i umożliwia pokonanie różnicy wysokości 24,4 metra do śluzy Ottawa. Zimą centralny odcinek zamienia się w najdłuższe lodowisko na świecie o długości 7,8 kilometra.

Śluza kanału Carillon to historyczny obiekt dokumentujący historię transportu kanałowego w Kanadzie. Ta instalacja pokazuje rozwiązania techniczne opracowane w celu pokonania różnic wysokości wzdłuż rzeki Ottawa i umożliwienia żeglugi między różnymi drogami wodnymi. Obiekt ilustruje znaczenie dróg wodnych dla rozwoju gospodarczego regionu oraz rolę technologii śluzowej w ustanowieniu szlaków handlowych w XIX i XX wieku.

Śluzy Caen Hill tworzą kaskadę 29 komór śluzowych rozciągających się na 3,2 kilometra wzdłuż Kanału Kennet i Avon, zbudowanych między 1794 a 1810 rokiem. Ta konstrukcja inżynierska pokonuje różnicę poziomów wynoszącą 72 metry i umożliwia statkom przejście między różnymi poziomami wody w tym regionie południowo-zachodniej Anglii. Instalacja demonstruje możliwości inżynieryjne brytyjskiej epoki kanałów i służy dziś zarówno żegludze rekreacyjnej, jak i historycznej dokumentacji wczesnej technologii nawigacyjnej.

Śluza Miraflores na Kanale Panamskim podnosi statki w dwóch etapach przez łączną różnicę wysokości 16 metrów i stanowi pacyficzne wejście do kanału. Ta śluza umożliwia statkom przemieszczanie się między poziomem morza a jeziorem Miraflores. Obiekt zawiera dwie równoległe komory śluzowe, z których większa ma 335 metrów długości i 33 metry szerokości. Centrum dla odwiedzających przy śluzie oferuje platformy widokowe, z których można obserwować przejście statków przez komory, podczas gdy wystawa wyjaśnia zasady techniczne działania i znaczenie gospodarcze kanału dla handlu światowego.

Zapora w Geesthacht to jaz rzeczny na Łabie w Geesthacht, który kontroluje rzekę od 1960 roku i zarządza różnicą poziomu wody wynoszącą około 4 metrów. Obiekt obejmuje śluzę z dwiema komorami o długości 230 metrów i szerokości 25 metrów, umożliwiającą przepływ statków rzecznych i łodzi rekreacyjnych. Jaz składa się z pięciu otworów o łącznej szerokości 130 metrów i służy do regulacji poziomu Łaby, podczas gdy sąsiednia śluza utrzymuje ruch żeglugowy między Hamburgiem a czeskimi drogami wodnymi.

Pochylnia Strépy-Thieu podnosi statki na wysokość 73 metrów, łącząc różne poziomy Canal du Centre w Belgii. Ta konstrukcja, działająca od 2002 roku, zastąpiła cztery historyczne windy hydrauliczne z XIX wieku i umożliwia przepływanie barek o masie do 1350 ton między dorzeczami Mozy i Skaldy. Pochylnia posiada dwie niezależne komory o pojemności 2200 metrów sześciennych wody każda i pokonuje różnicę wysokości w około siedem minut. Konstrukcja wykorzystuje system przeciwwag i silników elektrycznych, który prowadzi dwie komory wzdłuż równoległych szyn.

Winda dla łodzi Fontinettes w Arques stanowi hydrauliczny podnośnik zbudowany między 1881 a 1887 rokiem w celu pokonania różnicy poziomów wynoszącą 13 metrów na Canal de Neufossé. Ta instalacja umożliwiała barkom o wadze do 300 ton transport przez system pięciu równoległych śluz i stanowiła znaczące osiągnięcie techniczne dla żeglugi śródlądowej końca XIX wieku, zanim została zastąpiona nowoczesną śluzą w 1967 roku.

Ballard Locks w Seattle umożliwiają statkom przejście z wód słonych Puget Sound na poziomy wód słodkich jeziora Washington i jeziora Union. Obiekt ten, otwarty w 1917 roku, obejmuje dużą śluzę o długości 244 metrów i szerokości 24 metrów, wraz z mniejszą śluzą dla łodzi rekreacyjnych. Locks zarządzają średnią różnicą poziomów wynoszącą około 6-8 metrów między dwoma systemami wodnymi. Rocznie około 50 000 jednostek przepływa przez ten system śluz, który służy zarówno rybołówstwu komercyjnemu, jak i prywatnym łodziom oraz obejmuje przepławkę dla migrujących łososi.

Ta śluza na kanale Regent's Canal w Camden Town jest jedną z dziewięciu historycznych instalacji śluzowych zbudowanych w celu pokonania różnicy wysokości 27 metrów między Limehouse Basin a Paddington Basin. Śluza Hampstead Road położona jest w centrum Londynu i służy żegludze między wewnętrznym obszarem miejskim a wschodnimi dokami Tamizy od otwarcia kanału w 1820 roku. Konstrukcja posiada tradycyjne ręcznie obsługiwane wrota śluzowe oraz masywną ceglastą budowlę, która utrzymuje zatrzymanie wody na długości około 23 metrów. Ta instalacja stanowi część strategicznego połączenia dróg wodnych, które transportowało węgiel, materiały budowlane i inne towary handlowe przez Londyn, a obecnie służy żegludze rekreacyjnej.

Historyczne Śluzy Iwabuchi regulują przepływ wody między rzeką Arakawa a rzeką Shingashi w Shimo w Tokio. Ukończone w 1924 roku urządzenie zostało zbudowane po poważnych powodziach, które nawiedziły Tokio w 1910 roku. Śluzy obejmują dziewięć otworów o łącznej szerokości 192 metrów i mogą obsługiwać maksymalny przepływ wynoszący 3500 metrów sześciennych na sekundę. Budowla służyła pierwotnie do kontroli powodzi i regulacji przypływów w regionie. Śluzy stanowiły znaczące osiągnięcie techniczne w momencie ich budowy i przyczyniły się do rozwoju miejskiej gospodarki wodnej w Tokio.

Keokuk Lock and Dam No. 19 znajduje się na rzece Mississippi w stanie Iowa i stanowi istotny element systemu dróg wodnych w górnym regionie Mississippi. Zbudowany w latach 1910-1913 kompleks łączy elektrownię wodną ze śluzą żeglugową, która umożliwia jednostkom pływającym pokonanie różnicy wysokości wynoszącej około 12 metrów. Elektrownia wytwarza energię elektryczną z przepływu rzeki, podczas gdy śluza utrzymuje ruch handlowy i rekreacyjny na tej ważnej śródlądowej drodze wodnej. Kompleks przyczynia się do regulacji poziomu wody i kontroli powodzi. Infrastruktura techniczna łączy wiele funkcji i służy transportowi towarów oraz regionalnemu zaopatrzeniu w energię wzdłuż Mississippi.