Riwiera Francuska: miejsca do fotografowania między Monako a Saint-Tropez, architektura i ogrody śródziemnomorskie

Villa Ephrussi de Rothschild posiada dziewięć ogrodów tematycznych na półwyspie Saint-Jean-Cap-Ferrat. Wybudowana między 1905 a 1912 rokiem przez baronową Béatrice Ephrussi de Rothschild, ta różowa rezydencja mieści kolekcję dzieł sztuki i mebli. Dziewięć ogrodów obejmuje ogród francuski w części centralnej, ogród hiszpański z fontannami, ogród florencki z marmurową kaskadą oraz ogród japoński z mostkami i egzotycznymi roślinami. Posiadłość rozciąga się na około 17 hektarów i oferuje widoki na redę Villefranche i Cap Ferrat.

Stare miasto Grasse to średniowieczne centrum miejskie specjalizujące się w produkcji perfum od XVI wieku. Ta historyczna dzielnica obejmuje wąskie uliczki, budynki z różnych epok oraz tradycyjne fabryki perfum, które nadal działają. Architektura odzwierciedla rozwój miasta od średniowiecza do rozkwitu przemysłu perfumeryjnego. Historyczne zakłady produkcyjne można zwiedzać, a średniowieczny układ urbanistyczny dostosowuje się do ukształtowania wzgórza.

Hotel Negresco to biały budynek z czasów Belle Époque z 1913 roku z różową kopułą przy Promenade des Anglais. Fasada przedstawia charakterystyczne cechy architektury początku XX wieku na Lazurowym Wybrzeżu, podczas gdy widoczna kopuła wyróżnia budynek wzdłuż nadmorskiej promenady w Nicei i stanowi punkt odniesienia dla dokumentacji architektonicznej między Monako a Saint-Tropez.

Ta mała zatoka położona we wschodniej Nicei charakteryzuje się skalistym wybrzeżem z kamienistą plażą odpowiednią do pływania i nurkowania z rurką. Podwodny krajobraz Coco Beach z formacjami skalnymi oraz osłonięte położenie zatoki sprawiają, że miejsce to jest popularnym celem obserwacji flory i fauny morskiej. Dostęp prowadzi ścieżkami pieszymi wzdłuż wybrzeża, gdzie znajduje się kilka podobnych stref kąpielowych.

Hôtel Belles Rives to budynek z 1929 roku położony na plaży w Juan-les-Pins, przebudowany z dawnej rezydencji amerykańskiego pisarza F. Scotta Fitzgeralda. Architektura zachowuje elementy art déco z oryginalnego projektu, z prostokątnymi oknami i geometrycznymi detalami dekoracyjnymi na fasadzie. Budowla stanowi jeden z przykładów architektury międzywojennej na francuskim wybrzeżu śródziemnomorskim między Monaco a Saint-Tropez.

Place Masséna stanowi centralny plac Nicei z architekturą inspirowaną włoskim stylem, charakteryzującą się czerwonymi fasadami i geometrycznymi mozaikami podłogowymi w szachownicę. Plac łączy historyczne stare miasto z nowoczesnymi dzielnicami miasta i służy jako ważne miejsce spotkań od czasu jego ukształtowania w XIX wieku. Budynki w stylu neoklasycystycznym obramowują rozległą przestrzeń, podczas gdy czarno-białe marmurkowe mozaiki pokrywają podłoże. Siedem podświetlanych posągów na wysokich słupach oznacza północną stronę placu i zostało stworzonych w 2007 roku przez katalońskiego artystę Jaume Plensę.

Fondation Maeght została założona w 1964 roku przez handlarza dziełami sztuki Aimé Maeghta i jego żonę Marguerite. To muzeum mieści ponad 13 000 dzieł sztuki nowoczesnej i współczesnej, w tym obrazy, rzeźby i grafiki artystów takich jak Joan Miró, Marc Chagall i Alberto Giacometti. Kompleks obejmuje kilka sal wystawowych, ogród rzeźb z pracami Alexandra Caldera i Jeana Arpa oraz bibliotekę poświęconą historii sztuki XX wieku. Architektura katalońskiego architekta Josepa Lluísa Serta integruje budynki z prowansalskim krajobrazem poprzez zastosowanie tarasów i dziedzińców.

Ta Bastide du Roy w Antibes rozciąga się na czterech hektarach i zachowuje swoje geometryczne ogrody oraz stuletnie drzewa oliwne z okresu renesansu. Posiadłość obejmuje XVI-wieczny system nawadniania zasilający roślinność na terenie całej posiadłości.

Ten budynek składa się z połączonych ze sobą sfer i został zaprojektowany przez architekta Anttiego Lovaga. Kompleks obejmuje tarasy, basen i amfiteatr zintegrowane z nadmorskim krajobrazem powyżej Cannes. Palais Bulles został ukończony w latach 70. i 80. XX wieku i jest zgodny z zasadami architektury organicznej bez kątów prostych. Zakrzywione formy i biały wygląd charakteryzują ten przykład architektury XX wieku, wykorzystywany okazjonalnie do organizacji wydarzeń.

Promenade Le Corbusier to nadmorska ścieżka o długości dwóch kilometrów łącząca Cap Martin z Monakiem, oferująca widoki na Morze Śródziemne. Szlak biegnie wzdłuż skalistego wybrzeża i zapewnia dostęp do kilku zatoczek. Trasa nosi imię architekta Le Corbusiera, który utonął podczas kąpieli w tym odcinku wybrzeża w 1965 roku. Ścieżka jest częściowo wykuta w skale i przebiega między drogą przybrzeżną a morzem. Wzdłuż trasy znajduje się kilka punktów widokowych, z których można obserwować linię brzegową i okoliczne klify.

Ta średniowieczna wioska z XII wieku znajduje się na skalistym cyplu nad wybrzeżem między Monako a Niceą. Kamienne budynki skupiają się wzdłuż wąskich uliczek prowadzących do Jardin Exotique, ogrodu botanicznego na miejscu dawnego zamku. Pozostałości średniowiecznych fortyfikacji oferują widoki na wybrzeże i Morze Śródziemne. Architektura zachowuje charakter prowansalskiej osady z odrestaurowanymi domami zbudowanymi z lokalnego kamienia.

Le Suquet wznosi się na wzgórzu w Cannes i tworzy średniowieczną starówkę tego miasta na Lazurowym Wybrzeżu. Ta historyczna dzielnica zachowuje wąskie, brukowane uliczki, które wiją się po zboczu i prowadzą do budynków z różnych stuleci. Musée de la Castre mieści się w dawnym klasztorze z jedenastego wieku i prezentuje kolekcje archeologiczne i etnograficzne. Kościół Notre Dame d'Espérance pochodzi z szesnastego i siedemnastego wieku i służy jako centrum religijne tej dzielnicy. Z różnych punktów Le Suquet rozciągają się widoki na zatokę Cannes i okoliczne dzielnice.

Półwysep Cap d'Antibes rozciąga się w Morze Śródziemne na południe od Antibes i zachowuje swoją architekturę willi z XIX i XX wieku. Nadmorski szlak, Sentier du Littoral, biegnie wzdłuż skalistego wybrzeża i zapewnia widoki na rezydencje z otaczającymi je sosnami oraz na port z jego żaglowcami. Ścieżka łączy kilka zatoczek z kamienistymi plażami i prowadzi obok Villa Eilenroc, w której obecnie mieści się muzeum. Roślinność składa się z sosen alepskich, dębów ostrolistnych i śródziemnomorskich krzewów, takich jak czystek i mirt, przystosowanych do suchego letniego klimatu.

Île Sainte-Marguerite oferuje publiczne leśne ścieżki wijące się między sosnami i eukaliptusami wzdłuż historycznej kamiennej fortecy. Ta wyspa u wybrzeży Cannes stanowi część Wysp Lérins i łączy naturalne krajobrazy z dziedzictwem historycznym. Fort Royal z XVII wieku, znany jako dawne więzienie Człowieka w Żelaznej Masce, znajduje się na północnym wybrzeżu i umożliwia poznanie architektury militarnej regionu. Leśne ścieżki rozciągają się na kilka kilometrów przez śródziemnomorską roślinność obejmującą sosny alepskie, eukaliptusy i dęby ostrolistne, podczas gdy małe zatoczki wzdłuż linii brzegowej oferują możliwości pływania i obserwacji przejrzystych wód morskich.

Château Eza w Èze to średniowieczny kamienny budynek, który obecnie funkcjonuje jako hotel i restauracja. Ten zamek stoi na przybrzeżnym klifie i zachowuje historyczną strukturę z adaptacjami do użytku hotelowego. Z posiadłości rozciąga się widok na Morze Śródziemne i otaczające wybrzeże. Położenie Château Eza pokazuje ponowne wykorzystanie historycznych budynków na Lazurowym Wybrzeżu.

Jachty Monako cumują w Port Hercule, naturalnym porcie oferującym około 700 miejsc cumowniczych. Jachty te stanowią część nadmorskiego krajobrazu księstwa i obejmują zarówno prywatne jednostki, jak i statki komercyjne różnej wielkości. Centralnie położony port oferuje widoki na otaczającą architekturę Monte Carlo oraz linię brzegową księstwa. Jako główny punkt cumowania Port Hercule zapewnia dostęp do sąsiednich dzielnic miejskich i dokumentuje historię morską Monako od XIX wieku.

Kasyno de Monte-Carlo zostało zbudowane w 1863 roku i łączy sale gier, freski, marmurowe kolumny oraz kryształowe żyrandole w swoim budynku Belle Époque. Architektura tego gmachu przedstawia charakterystyczne cechy epoki z ornamentalnymi fasadami i wnętrzami położonymi bezpośrednio na wybrzeżu Morza Śródziemnego.

Ten prowansalski targ odbywa się we wtorki i soboty na Place des Lices w Saint-Tropez. Sprzedawcy oferują warzywa, owoce, kwiaty, ryby, ser i produkty regionalne pod platanami. Targ służy od dziesięcioleci jako miejsce spotkań mieszkańców i odwiedzających, którzy poszukują świeżych produktów z regionu. Stragany rozciągają się na całym placu, który jest zacieniony przez drzewa i odgrywa centralną rolę w codziennym życiu miasta.

Kamienna wioska Sainte-Agnès znajduje się na wysokości 800 metrów i zachowuje brukowane ulice oraz fort wojskowy z XX wieku. Położenie w południowych Alpach zapewnia widoki na wybrzeże Morza Śródziemnego aż do Włoch, podczas gdy zabytkowe budynki pokazują adaptację do górskiego terenu.

Cascade de Gairaut to hydrauliczny monument z XIX wieku położony na północ od Nicei, zbudowany w ramach rozbudowy systemu zaopatrzenia miasta w wodę. Obiekt składa się z kamiennych tarasów, elementów rzeźbiarskich i zbiorników wodnych rozmieszczonych na kilku poziomach. Obecnie instalacja ta służy jako punkt widokowy z widokiem na Niceę, zatokę Morza Śródziemnego i okoliczne wzgórza regionu Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże. Cascade de Gairaut łączy funkcjonalną architekturę wodną z elementami dekoracyjnymi i znajduje się w pobliżu historycznych gajów oliwnych oraz śródziemnomorskiej roślinności.

Ten metalowy napis tworzący słowo NICE stoi na Wzgórzu Zamkowym na wysokości 92 metrów (302 stopy) i oferuje widoki na Morze Śródziemne oraz czerwone dachówki miasta. Instalacja znajduje się na końcu Promenady Anglików i wyznacza punkt widokowy wśród fotografowanych miejsc Lazurowego Wybrzeża między Monako a Saint-Tropez. Dostęp możliwy jest schodami lub windą z poziomu morza.

Marché du Cours Saleya to codzienny targ w starym mieście Nicei, który każdego ranka gromadzi sprzedawców produktów regionalnych. Handlowcy oferują warzywa, owoce, kwiaty oraz lokalne specjały takie jak socca, pissaladière i marynowane oliwki pod pasiastymi parasolami. Ten targ rozciąga się wzdłuż Cours Saleya, ulicy otoczonej ochrową fasadami z XVIII i XIX wieku, położonej między place du Palais a quai des États-Unis. W poniedziałki odbywa się tu targ staroci.

Nadmorska ścieżka na Cap d'Antibes rozciąga się na 2 kilometry od zatoki Garoupe do Villa Eilenroc i biegnie wzdłuż skalistego wybrzeża Morza Śródziemnego. Ta kamienna trasa oferuje kilka punktów widokowych na morze i prowadzi przez śródziemnomorską roślinność z sosnami, sosnami alepskimi i rodzimymi krzewami. Wzdłuż ścieżki znajdują się małe zatoczki z formacjami skalnymi, które umożliwiają kąpiel przy spokojnym morzu. Ścieżka została utworzona na początku XX wieku i łączy różne historyczne wille i posiadłości Cap d'Antibes.

Restauracja Le Plongeoir znajduje się na betonowych podporach nad Morzem Śródziemnym w miejscu dawnej platformy do skoków z lat 50. XX wieku niedaleko portu w Nicei. Konstrukcja została pierwotnie zbudowana jako publiczny obiekt kąpielowy, a następnie przekształcona w lokal gastronomiczny. Platforma zapewnia widoki na morze i zatokę. Betonowe filary wyrastają z wody i podtrzymują strukturę, która znajduje się około 3 metry nad powierzchnią morza. Obiekt jest widoczny z nadmorskiej promenady i dostępny ścieżką pieszą.

Ta kwadratowa dzwonnica z XVIII wieku wznosi się w Nicei i posiada platformę widokową na wysokości 42 metrów, oferującą widoki na port i Morze Śródziemne. Tour Saint-François należy do architektury religijnej miasta i umożliwia zwiedzającym obserwację krajobrazu przybrzeżnego oraz struktury miejskiej Lazurowego Wybrzeża z pozycji na wzniesieniu.

Ten siedmiopiętrowy sześcian w kształcie ludzkiej głowy mieści biura administracyjne biblioteki. La Tête Carrée zaprojektowali Sacha Sosno i François Nürnberger, a konstrukcja wznosi się na wysokość 30 metrów nad ziemią. Aluminiowa okładzina nadaje budynkowi charakterystyczną szarą powierzchnię, podczas gdy wnętrza służą jako funkcjonalne biura. Ta współczesna struktura znajduje się w pobliżu Palais des Congrès i należy do nowoczesnych dzieł architektonicznych, które ukształtowały krajobraz miejski Nicei od początku lat 2000.

Ten kompleks hotelowy przy plazy posiada dwie prywatne platformy kapielowe wysuniete w Morze Srodziemne, polozonej 400 metrow od Kasyna Monte Carlo. Obiekt oferuje bezposredni dostep do wody i umozliwia kapiacym sie wejscie do morza z platform. Lokalizacja miedzy plaza Larvotto a Ksiestwem Monako sprawia, ze ten budynek jest przykladem nadmorskiej architektury hotelowej z drugiej polowy XX wieku na Lazurowym Wybrzezu.

Wioska Gourdon to średniowieczna osada zbudowana z lokalnego wapienia na skalnym cyplu wznoszącym się na 760 metrów nad rzeką Loup i płaskowyżem Caussols. Ta miejscowość położona między Monako a Saint-Tropez stanowi część dziedzictwa architektonicznego Lazurowego Wybrzeża i ilustruje średniowieczne wzorce osadnictwa w regionie. Kamienne konstrukcje pochodzą głównie z tego okresu i pokazują wykorzystanie regionalnych materiałów charakterystyczne dla Prowansji.

Ta rosyjska prawosławna katedra została zbudowana w 1912 roku i naśladuje moskiewską architekturę sakralną z XVII wieku. Budynek posiada sześć miedzianych kopuł i wnętrza ozdobione marmurem. Katedra została nazwana na cześć świętego Mikołaja i służy prawosławnej wspólnocie w Nicei.

Ten rzymski monument wznosi się na 35 metrów nad przełęczą górską na Lazurowym Wybrzeżu. Cesarz August zlecił jego budowę w 6 r. p.n.e., aby oznaczyć granicę między Italią a Galią. Zachowane kolumny i fragmenty architektoniczne świadczą o rzymskiej obecności w tej strategicznej pozycji między Monako a zapleczem. Z tarasu monumentu rozciąga się widok na Morze Śródziemne i okoliczne góry.