Historyczne fontanny we Włoszech

Ogrody Villa d'Este w Tivoli powstały w XVI wieku i pokazują włoską inżynierię wodną renesansu. Te fontanny rozmieszczone są na wielu tarasach i wykorzystują naturalne nachylenie zbocza do swojego systemu wodnego. 51 fontann zostało wykonanych z marmuru, kamienia i brązu, z postaciami mitologicznymi w tym przedstawieniami Diany, Neptuna i Pegaza. Fontanny obejmują pokazy wodne, kaskady i baseny zasilane przez sieć kanałów i akweduktów. Kompleks został zbudowany dla kardynała Ippolita II d'Este i służył jako letnia rezydencja. Fontanny Villa d'Este dokumentują hydrauliczną wiedzę renesansu oraz związek między architekturą, inżynierią wodną i projektowaniem ogrodów we Włoszech XVI wieku.

Ta fontanna została stworzona przez Berniniego w 1651 roku i przedstawia cztery wielkie rzeki kontynentów znanych w tamtym czasie: Nil dla Afryki, Dunaj dla Europy, Ganges dla Azji oraz Rio de la Plata dla obu Ameryk. Rzeźby z marmuru i trawertynu stoją w czterech narożnikach centralnego obelisku. Każda figura symbolizuje rzekę poprzez elementy takie jak zwierzęta, rośliny i monety. Fontanna znajduje się na Piazza Navona i należy do znaczących dzieł rzymskiego baroku XVII wieku.

Ta fontanna przed Panteonem powstała w XVI wieku i przedstawia egipski obelisk z czerwonego granitu spoczywający na podstawie z czterema delfinami. Obelisk pochodzi z czasów antycznych i został umieszczony w obecnej lokalizacji za pontyfikatu papieża Klemensa XI w 1711 roku. Delfiny służą jako fontanny wodne i łączą rzymską tradycję fontann ze sztuką monumentalną Egiptu. Zespół ilustruje praktykę papieskiego projektowania urbanistycznego w barokowym Rzymie, gdzie antyczne monumenty były integrowane w nowe konteksty miejskie.

Fontanna Masini została zbudowana w 1591 roku i przedstawia bóstwa morskie, trytony oraz gargulce wyrzeźbione w białym marmurze z elementami z brązu. Fontanna została zamówiona przez Cesare Masiniego i reprezentuje styl włoskiego renesansu końca szesnastego wieku. Motywy rzeźbiarskie nawiązują do mitologii klasycznej i odzwierciedlają techniczne oraz artystyczne umiejętności rzemieślników z Emilii-Romanii, znanych z pracy z marmuru i brązu. Fontanna należy do dziedzictwa kulturowego miasta i dokumentuje znaczenie publicznych struktur wodnych w okresie renesansu.

Ta fontanna została ukończona w 1565 roku i przedstawia brązowy posąg boga morza na muszlowym rydwanie ciągniętym przez cztery konie. Centralną postać otaczają bóstwa morskie, a kompozycja reprezentuje potęgę morską toskańskiego miasta. Fontanna została zamówiona przez rodzinę Medyceuszy i stoi na Piazza della Signoria. Prace w brązie demonstrują umiejętności włoskich rzemieślników XVI wieku i łączą przedstawienia mitologiczne z historią polityczną Florencji.

Ta fontanna została zbudowana w 1587 roku i przedstawia cztery lwy wraz z centralną figurą Mojżesza uderzającego wodę ze skały. Rzeźba reprezentuje biblijny epizod z Księgi Wyjścia i należy do ważnych dzieł z brązu późnego renesansu w Rzymie. Cztery lwy spoczywają na podwyższonych cokołach i otaczają postać Mojżesza. Fontanna została zlecona przez papieża Sykstusa V i oznaczała punkt końcowy nowego akweduktu, który przyniósł wodę do miasta. Konstrukcja łączy symbolikę religijną z praktyczną funkcją publicznego zaopatrzenia w wodę.

Fontanna Pretoria została zbudowana w 1554 roku i składa się z trzech poziomów z mitologicznymi posągami, figurami zwierząt i przedstawieniami rzek z białego marmuru. Ta fontanna pokazuje włoskie rzemiosło z XVI wieku i łączy projekt architektoniczny z mitologią klasyczną. Konstrukcja obejmuje wiele basenów i ponad 40 rzeźb przedstawiających różne bóstwa, mityczne stworzenia i figury alegoryczne. Pierwotnie stworzona dla florenckiego ogrodu, została później przeniesiona do Palermo.

Ta fontanna została zbudowana w 1901 roku na Piazza della Repubblica i przedstawia cztery brązowe nimfy reprezentujące różne formy wody: nimfa jezior spoczywa na łabędziu, nimfa rzek leży na potworze rzecznym, nimfa wód podziemnych poskramia tajemniczego smoka, a nimfa oceanów dosiada konia. W centrum wznosi się rzeźba Glaukosa, dodana w 1912 roku. Fontanna reprezentuje włoskie rzemiosło rzeźbiarskie przełomu wieków i uzupełnia odnowę urbanistyczną Rzymu po zjednoczeniu Włoch.

Ta barokowa fontanna z XVIII wieku ma 26 metrów wysokości i 49 metrów szerokości. Fontana di Trevi przedstawia włoskie rzemiosło tamtego okresu z marmurowymi posągami stworzeń morskich i postaci mitologicznych. Woda płynie między rzeźbami, które otaczają Neptuna w centrum oraz inne przedstawienia. Ta fontanna reprezentuje rzymską sztukę fontann XVIII wieku i stanowi część historycznego krajobrazu wodnego miasta. Konstrukcja łączy projekt architektoniczny z miejskim zaopatrzeniem w wodę z tego okresu.

Ta kamienna fontanna przy Palazzo Pubblico przedstawia dwie wilczyce tryskające wodą. Rzeźby odnoszą się do Romulusa i Remusa, legendarnych założycieli Rzymu, i łączą historię Sieny z mitologią rzymską. Fontanna została wykonana z lokalnego kamienia i demonstruje umiejętności włoskich kamieniarzy z okresu między XV a XIX wiekiem. Przedstawienie karmiącej wilczycy jest powracającym motywem w sztuce włoskiej i symbolizuje mitologiczne korzenie regionu. Dzieło wpisuje się w kolekcję historycznych fontann przedstawiających tematy religijne, mitologiczne i historyczne z historii Włoch.

Ta średniowieczna fontanna w centrum Perugii składa się z dwóch marmurowych basenów umieszczonych jeden nad drugim. Fontana Maggiore została zbudowana w XIII wieku i prezentuje 25 rzeźb przedstawiających sceny biblijne, historię rzymską oraz lokalne wydarzenia. Woda przepływa przez 50 różnych rur, aby zasilać oba baseny. Reliefy i posągi zostały stworzone przez Nicolę i Giovanniego Pisano i ilustrują średniowieczne rzemiosło rzeźbiarskie Umbrii. Fontanna wyznacza punkt końcowy akweduktu, który transportował wodę z Monte Pacciano do miasta.

Ta fontanna przedstawia rzymską konstrukcję z IV wieku, która została uzupełniona renesansowym posągiem. Podstawa Fontana di Madonna Verona prezentuje reliefy z herbami miasta Werony. Połączenie elementów rzymskich i renesansowych odzwierciedla rozwój artystyczny miasta na przestrzeni kilku stuleci. Posąg został dodany później, aby uzupełnić starożytną konstrukcję. Symbole miejskie przedstawione na podstawie łączą pomnik z lokalną historią Werony.

Ta Fontana delle Tartarughe z XVI wieku przedstawia czterech młodzieńców z brązu trzymających delfiny, podczas gdy żółwie piją z krawędzi górnej czary. Renesansowa fontanna została stworzona przez Taddeo Landiniego według projektów Giacomo della Porty i łączy motywy mitologiczne z zabawnymi elementami. Żółwie dodano w XVII wieku i nadają dziełu charakterystyczną formę. Ta fontanna stoi na Piazza Mattei w rzymskim getcie i pokazuje kunszt rzymskiego odlewnictwa brązowego w okresie renesansu.

Barokowa Fontaine des Tritons w Bolonii została wykonana z marmuru i przedstawia czterech trytonów trzymających muszle, z których woda spływa do centralnej niecki. Ta fontanna ilustruje włoskie rzemiosło z okresu baroku i łączy mitologiczne przedstawienia z miejską dystrybucją wody. Trytony, jako bóstwa morskie z mitologii greckiej, symbolizują związek między miastem a żywiołem wody. Fontanna reprezentuje dekoracyjne zagospodarowanie publicznych placów w Bolonii w XVII lub XVIII wieku.

Fontana Arethusa w Syrakuzach to historyczne źródło, które wpływa bezpośrednio do Morza Śródziemnego i zawiera rośliny papirusu. Według legendy nimfa Aretusa przekształciła się w źródło w tym miejscu, aby uciec przed bogiem rzeki Alfeuszem. To naturalne źródło zostało architektonicznie oprawione na przestrzeni wieków i pokazuje połączenie między grecką mitologią a sycylijską historią. Fontana Arethusa jest jednym z niewielu miejsc w Europie, gdzie papirus rośnie dziko, reprezentując znaczący przykład integracji naturalnych źródeł wody w strukturę urbanistyczną starożytnego miasta.

Ta renesansowa fontanna z 1585 roku posiada dwanaście strumieni wody i cztery posągi konne reprezentujące pory roku. Fontanna Rosello pokazuje renesansowe rzemiosło w Sassari i łączy elementy architektoniczne z symboliką alegoryczną. Fontanna została zbudowana jako publiczne źródło wody i przez wieki służyła zaopatrzeniu miasta w wodę. Posągi konne przedstawiają wiosnę, lato, jesień i zimę w klasycznej ikonografii. Dwanaście strumieni wody odpowiada miesiącom roku i tworzy geometryczną strukturę charakterystyczną dla fontann z tego okresu.

Ta fontanna w Rzymie przedstawia marmurową rzeźbę z XVI wieku ukazującą męską postać o afrykańskich rysach trzymającą delfina w wodzie. Dzieło pochodzi z okresu renesansu i odzwierciedla włoską tradycję włączania mitologicznych i alegorycznych przedstawień w fontanny publiczne. Rzeźba z białego marmuru łączy symbolikę religijną z motywami świeckimi, demonstrując artystyczny rozwój tej epoki. Jako część miejskiego systemu zaopatrzenia w wodę fontanna służyła praktycznym celom, jednocześnie reprezentując władzę i bogactwo miasta.

Ta kamienna fontanna z XVII wieku przedstawia reliefy ukazujące męczeństwo Świętej Łucji. Fontaine Santa Lucia jest ważnym miejscem tradycji religijnej w Syrakuzach i odzwierciedla rzemiosło włoskich kamieniarzy z tej epoki. Przedstawienia ilustrują sceny z życia świętej, czczonej jako patronka miasta.

Ta kamienna fontanna z lat 20. XX wieku stoi przed katedrą na Piazza dei Miracoli. Posiada ośmiokątną misę z wylewami wody i geometrycznymi dekoracjami. Jako część historycznego zespołu w Pizie fontanna uzupełnia średniowieczną architekturę placu katedralnego i pokazuje kontynuację włoskiego kamieniarstwa aż do XX wieku. Geometryczne dekoracje odzwierciedlają styl okresu międzywojennego, podczas gdy ośmiokątna misa nawiązuje do tradycyjnych toskańskich form fontann.

Fontana dell'Elefante z 1736 roku przedstawia słonia wyrzeźbionego z czarnego bazaltu, noszącego egipski obelisk na grzbiecie. Posąg ten służy jako symbol miasta od XVIII wieku. Fontanna należy do kolekcji włoskich fontann z XV do XIX wieku, wykonanych z marmuru, brązu lub kamienia, przedstawiających postacie mitologiczne, sceny religijne i wydarzenia historyczne. Monument łączy starożytne egipskie elementy z barokowym projektem i znajduje się w centrum miasta.

Fontana della Barcaccia to kamienna fontanna zbudowana w 1629 roku przez Pietro i Gian Lorenzo Berniniego u podnóża Schodów Hiszpańskich. Fontanna przedstawia tonącą łódź i została zaprojektowana na poziomie ulicy ze względu na niskie ciśnienie wody z akweduktu. Forma łodzi nawiązuje do historycznej powodzi Tybru w 1598 roku, kiedy barka przybiła do tego miejsca. Dzieło ukazuje typowe cechy włoskiego rzemiosła fontanniarskiego XVII wieku z odniesieniami religijnymi i mitologicznymi do historii rzymskiej.

Ta marmurowa fontanna z 1907 roku przedstawia Dianę, boginię łowiectwa, z wodą wypływającą z kilku strumieni. Fontaine de Diane stoi na placu Archimede na wyspie Ortygia i reprezentuje włoskie rzemiosło fontannowe z początku XX wieku z postaciami mitologicznymi, jak pokazano w tej kolekcji historycznych fontann obejmujących wieki XV–XIX.

Ta kamienna fontanna stoi przy wejściu do Palazzo Piccolomini i prezentuje rzeźbione motywy oraz wylewki wodne. Fontaine Piccolomini została zbudowana w XV wieku podczas renesansu i pokazuje umiejętności włoskich kamieniarzy tego okresu. Jako część architektonicznego zespołu Pienzy łączy funkcjonalne zaopatrzenie w wodę z elementami dekoracyjnymi charakterystycznymi dla renesansowej kultury humanistycznej.

Ta fontanna zawiera duży brązowy szyszkę z czasów starożytnego Rzymu. Szyszka pochodzi z I lub II wieku i pierwotnie stała w pobliżu Panteonu, prawdopodobnie jako część fontanny w świątyni Izydy. W 1608 roku papież Paweł V przeniósł rzeźbę do Cortile della Pigna w Watykanie, gdzie pozostaje centralnym elementem fontanny. Brązowa szyszka ma około 4 metrów wysokości i jest flankowana przez dwa brązowe pawie, które są kopiami rzymskich oryginałów. Ta fontanna przedstawia włoską tradycję ponownego wykorzystywania starożytnych dzieł sztuki w późniejszych kontekstach architektonicznych.

Ta marmurowa fontanna dostarcza naturalnie gorącą wodę o temperaturze 75 stopni Celsjusza przez brązowy wylew. Ośmiokątna konstrukcja została zbudowana w 1879 roku z ośmioma kolumnami podtrzymującymi kopułę. Fontaine Bouillante wykorzystuje źródła termalne Acqui Terme i pokazuje związek miasta z jego wielowiekową tradycją kąpielową.

Ta fontanna z 1272 roku przedstawia 93 kamienne twarze i 6 prostych kanałów ułożonych w trzech rzędach wzdłuż prostokątnych murów. Konstrukcja dokumentuje średniowieczne rzemiosło miasta i zapewniała ludności ciągły dostęp do płynącej wody. Kamienne twarze przedstawiają różne osoby i symboliczne figury związane z lokalną historią L'Aquila.

Ta średniowieczna fontanna z 1474 roku posiada pięć brązowych dzióbków osadzonych w wapiennym murze. Woda wpływa do prostokątnego basenu, który historycznie był wykorzystywany do prania. Fontanna Pięciu Dzióbków pokazuje włoskie rzemiosło XV wieku i jest związana z lokalną historią Sulmony, gdzie służyła jako publiczne źródło wody.

Ta fontanna z lat 20. XX wieku w dolinie Valle Giulia posiada centralny marmurowy basen, z którego woda spływa przez kamienne maski do trzech niższych basenów. Należy do kolekcji historycznych fontann pokazujących włoskie rzemiosło od XV do XIX wieku, choć ten przykład pochodzi z XX wieku i odzwierciedla lokalną historię Rzymu.

Ta renesansowa instalacja wodna rozciąga się na szerokość 40 metrów i przedstawia wielopoziomowe kaskady tworzące złożone wzory wodne. Kamienny basen zbiera wodę z 200 dysz, demonstrując techniczne możliwości włoskiego rzemiosła od XV do XIX wieku. Fontana dell'Ovato ilustruje hydrauliczne osiągnięcia swojej epoki i prezentuje mitologiczne przedstawienia wykonane w marmurze i brązie. Ta instalacja w Tivoli ucieleśnia lokalną historię miasta poprzez swoje architektoniczne i artystyczne elementy, integrując sceny religijne i historyczne w swoim projekcie.

Fontanna Papacqua pochodzi z XVI wieku i przedstawia pełnowymiarowe kamienne rzeźby postaci ludzkich. Woda przepływa przez kilka poziomów do prostokątnego basenu otoczonego mozaikowymi dekoracjami. Fontanna dokumentuje renesansowe techniki obróbki kamienia w regionie Lacjum i stanowi część historycznego dziedzictwa Soriano nel Cimino.