Architektura Philipa Johnsona

Ta rezydencja z 1949 roku znajduje się na posesji w New Canaan i pokazuje podejście Philipa Johnsona do modernizmu. Ściany są ze szkła przezroczystego podtrzymywanego przez czarne stalowe belki. Budynek otwiera się na zagospodarowany ogród, w którym znajdują się trawniki, drzewa i małe stawy. Wewnątrz jest niewiele ścian, dzięki czemu przestrzeń dzienna łączy się z otoczeniem. Konstrukcja opiera się na ceglanym fundamencie i ma płaski dach. Cylindryczny ceglany rdzeń stoi w centrum i mieści łazienkę oraz kominek. Dom został zaprojektowany jako prywatna rezydencja Johnsona i jest dziś uważany za przykład przezroczystej architektury powojennej.

Ta 38-piętrowa wieża biurowa stoi przy Park Avenue i została ukończona pod koniec lat pięćdziesiątych. Philip Johnson współpracował z Miesem van der Rohe, aby stworzyć budynek łączący szkło i brąz. Fasada pokazuje równomierną siatkę ciemnych pasów okiennych. Przed wejściem rozciąga się otwarty plac z płytkimi basenami wodnymi, które odbijają światło. Budynek należy do najważniejszych przykładów powojennej architektury w Nowym Jorku i wpłynął na budownictwo biurowe na całym świecie. Czyste linie i cofnięta pozycja względem ulicy zmieniły sposób, w jaki drapacze chmur wpisują się w miasto.

Ta wieża biurowa z 1984 roku stoi na Manhattanie i jest jednym z najważniejszych dzieł Philipa Johnsona. Elewacja jest wykonana z granitu, podczas gdy dekoracyjny fronton przywodzi na myśl historyczne meble. Projekt łączy modernistyczne formy z klasycznymi elementami i wyróżnia się na tle sąsiednich drapaczy chmur. W podstawie znajdują się sklepy oraz publiczny pasaż. Budynek jest częścią historii architektury Nowego Jorku i pokazuje zainteresowanie Johnsona odniesieniami historycznymi.

Ta wieża biurowa została ukończona w 1986 roku i pokazuje odejście Philipa Johnsona od stylu międzynarodowego w kierunku form ponowoczesnych. Zawdzięcza przydomek owalnym kształtom i fasadzie z czerwonego granitu. Trzy kondygnacje są przesunięte, tak że każdy poziom ma inną średnicę. Ta struktura wyróżnia się na tle prostokątnych wież wokół niej i wpisuje się w eksperymenty Johnsona z geometrią i kolorem w krajobrazie miejskim.

Ten kompleks stanowi część dzieł, które Philip Johnson stworzył w Stanach Zjednoczonych. Sześć wież ze szklanymi fasadami nawiązuje do wzorów średniowiecznych i tworzy całość, która kształtuje panoramę miasta. Architektura łączy nowoczesne techniki budowlane z formami historycznymi i dołącza do dorobku, który obejmuje także Glass House w New Canaan i Seagram Building w Nowym Jorku.

Ten budynek dla zgromadzeń religijnych pokazuje podejście Philipa Johnsona do łączenia konstrukcji szklanej z architekturą chrześcijańską. Fasada składa się z tysięcy szklanych paneli ułożonych w gwiaździstym planie, pozwalając światłu dziennemu wejść do wnętrza. Stalowo-szklana konstrukcja powstała pod koniec lat siedemdziesiątych, łącząc modernistyczne zasady z funkcją religijną.

Pennzoil Place składa się z dwóch wież liczących 36 pięter, które pokazują podejście Philipa Johnsona do form modernistycznych i geometrii. Oba budynki mają skośne dachy i fasady pokryte szkłem w odcieniu brązu. Stoją blisko siebie, tworząc wąską szczelinę, która rozszerza się ku górze. Układ ten zmienia swój wygląd w zależności od punktu, z którego się go ogląda. Kompleks należy do prac Johnsona w Houston i pokazuje jego wpływ na architekturę miasta.

Budynek muzeum wykorzystuje teksański wapień muszlowy i prezentuje wysokie kolumny z dużymi frontami okiennymi. Philip Johnson zaprojektował to muzeum jako część swojej modernistycznej twórczości w Stanach Zjednoczonych. Fasada łączy klasyczne formy z czystymi liniami i odzwierciedla podejście Johnsona do włączania tradycyjnych elementów w architekturę współczesną.

Ten budynek z 1963 roku łączy prywatną rezydencję z przestrzeniami wystawowymi dla sztuki nowoczesnej i rzeźb w stylu modernistycznym. Kreeger Museum pokazuje, jak Johnson połączył funkcje mieszkalne i wystawiennicze w jednej strukturze, będącej częścią jego pracy łączącej modernizm z elementami klasycznymi i tworzącej budynki w Stanach Zjednoczonych i Europie.

Ten miejski park z 1974 roku prezentuje trzy duże baseny z wodospadami i betonowymi konstrukcjami. Woda spływa po schodkowych powierzchniach i tworzy ciche sadzawki. Odwiedzający spacerują między betonowymi ścianami i słuchają dźwięku kaskad. Park oferuje chłodne schronienie w środku miasta i należy do modernistycznych dzieł Philipa Johnsona w Stanach Zjednoczonych.

Ta wieża z 1972 roku wznosi się na 57 pięter i nosi czyste linie modernizmu w twórczości Johnsona. Fasada składa się ze szkła z około 8000 okien, które wychwytują światło dzienne i zmieniają wygląd powierzchni w miarę jak światło zmienia się w ciągu dnia. Wewnątrz znajdują się biura, sklepy i hotel, więc ludzie tu pracują, robią zakupy lub nocują. Budynek kształtuje część panoramy Minneapolis i pokazuje, jak Johnson łączył funkcję z przejrzystym designem.

Dwie wieże wzniesione w 1996 roku sięgają 115 metrów i pochylają się o 15 stopni w kierunku Plaza de Castilla. Philip Johnson zaprojektował Puerta de Europa jako jedno ze swoich znaczących dzieł w Europie. Bliźniacze konstrukcje stoją w Madrycie i wyznaczają ważną bramę do miasta. Ich pochylona forma odróżnia je od innych budynków w okolicy i odzwierciedla zainteresowanie Johnsona geometryczną klarownością i nowoczesną ekspresją. Dziś stanowią rozpoznawalną część panoramy Madrytu.

Ten kompleks w sercu Dallas łączy ogród, wieżę mieszczącą 49 brązowych dzwonów oraz kaplicę, której spiralny dach wznosi się ku górze. Philip Johnson zaprojektował przestrzeń jako miejsce ciszy wewnątrz miasta. Kaplica wita zwiedzających witrażami, które łagodzą światło w delikatne kolory. Ogród oferuje wytchnienie od ruchu ulicznego i wysokich budynków w pobliżu. Wieża dzwoni podczas specjalnych okazji, dodając ceremonialne nuty dzielnicy. Kształt kaplicy odróżnia się od prostych kątów otaczających budynków i wnosi organiczną linię do panoramy Dallas.

Ta wieża biurowa w Houston wznosi się na 275 metrów na 64 kondygnacjach. Szklana fasada odbija światło dzienne i zmienia wygląd w zależności od pogody i pory dnia. Na szczycie pionowy snop światła oświetla miasto nocą. Philip Johnson zaprojektował budynek jako wyróżniający się element panoramy miasta, łącząc klasyczne proporcje z modernistycznymi materiałami budowlanymi. Wieża stoi w rozległym parku z układanymi ogrodami i elementami wodnymi, które tworzą spokojną strefę w dzielnicy biznesowej.

Ta ruina stoi na Roosevelt Island w Nowym Jorku i była niegdyś szpitalem dla chorych na ospę. James Renwick Jr. zaprojektował budynek w 1856 roku w stylu neogotyckim. Philip Johnson pracował później nad stabilizacją niszczejących murów i dodał stalowe wsporniki, aby zachować strukturę. Szara kamienna fasada wciąż pokazuje oryginalne otwory okienne i łuki. Budynek stoi otwarty ku niebu, bez dachu ani wnętrz. Jego położenie na wschodnim brzegu wyspy oferuje widoki na East River i linię horyzontu Manhattanu.

191 Peachtree Tower to biurowiec w centrum Atlanty. Wieża została ukończona pod koniec lat osiemdziesiątych i stoi przy Peachtree Street, jednej z głównych arterii miasta. Fasada łączy szkło odblaskowe z pionowymi pasami jasnego kamienia, a profil budynku zwęża się ku górze. Projekt Philipa Johnsona pokazuje geometryczną przejrzystość i połączenie z frontem ulicy, a podstawa jest oznaczona łukowatym otworem. Wewnątrz znajdują się piętra biurowe, a parter otwiera się na ulicę. Okolica charakteryzuje się innymi wieżowcami, a 191 Peachtree Tower przyczynia się do panoramy Atlanty.

David H. Koch Theater to gmach operowy w Lincoln Center na Manhattanie. Elewacja ukazuje wysokie szklane okna, które odsłaniają klatki schodowe i foyer wewnątrz. Widownia oferuje kilka balkonów i otwarty sufit ze złotymi kołami. Philip Johnson zaprojektował budynek w latach sześćdziesiątych. Architektura wykorzystuje czyste linie i szerokie powierzchnie szklane, które łączą teatr z okolicznymi placami centrum kulturalnego. Obiekt pełni funkcję głównej sceny dla baletu i opery w Nowym Jorku. Wieczorem światła oświetlają elewację i czynią teatr widocznym z ulicy.

Munson-Williams-Proctor Arts Institute to muzeum i ośrodek kultury w Utica. Philip Johnson zaprojektował w 1960 roku północne skrzydło muzeum, budynek z jasnego wapienia o prostokątnych formach i wyważonych proporcjach. Elewacja pokazuje surowe wzory geometryczne i szerokie powierzchnie szklane, które wprowadzają światło dzienne do sal wystawowych. Wewnątrz galerie rozmieszczone są wokół centralnego atrium łączącego kilka pięter. Powierzchnie działają spokojnie, linie są oszczędne. Ten budynek stanowi część większego zespołu obejmującego również szkoły artystyczne i architekturę historyczną. Johnson połączył tu zasady modernizmu z wymaganiami funkcjonalnymi muzeum. Obiekt stoi nieco wycofany od ulicy, otoczony trawnikami i niskimi żywopłotami.

Sheldon Museum of Art zostało zaprojektowane jako budynek muzealny dla Uniwersytetu Nebraski i mieści dzieła sztuki amerykańskiej. Fasada wykonana jest z trawertynu, jasnego kamienia, który odbija światło i nadaje budynkowi spokojny, monumentalny wygląd. Konstrukcja opiera się na filarach, które sprawiają wrażenie, jakby budynek unosił się lekko nad ziemią. Duże okna wpuszczają naturalne światło do sal wystawowych. Wnętrze jest otwarte, z czystymi liniami i układem, który kieruje wzrok na dzieła sztuki. Architektura łączy zasady modernistyczne z klasycznymi proporcjami. Muzeum znajduje się na kampusie w Lincoln, otoczone trawnikami i ścieżkami. Goście wchodzą do budynku szeroką klatką schodową prowadzącą do głównego wejścia.

Kaplica św. Bazylego stoi na kampusie Uniwersytetu w Houston i prezentuje ceglany budynek z kubiczną bryłą i pozłacaną kopułą. Projekt łączy romańskie łuki z nowoczesnymi geometrycznymi płaszczyznami, tworząc przestrzeń kultu i refleksji. Wnętrze przyjmuje naturalne światło przez kopułę, rzucając wzory cienia i jasności na ściany. Otoczona trawnikami i budynkami uniwersyteckimi kaplica służy jako religijne miejsce spotkań dla studentów i zwiedzających.

Ten park w dzielnicy Uptown mieści półkolistą ścianę wodną, która wznosi się na ponad 18 metrów w powietrze. Woda spływa po zewnętrznej powierzchni konstrukcji i gromadzi się w płytkim basenie, gdzie odwiedzający zbierają się i słuchają dźwięku spadającej wody. Kształt ściany otacza otwartą przestrzeń, tworząc spokojne miejsce pośród otaczających wież biurowych. Park przyciąga mieszkańców i odwiedzających, którzy zatrzymują się tutaj lub przechodzą podczas ciepłej pogody. Konstrukcja została zaprojektowana w latach 1980 jako część większego kompleksu i służy jako publiczne miejsce spotkań w tej dzielnicy biznesowej Houston.