Nieznana Luizjana: tajemnicze miejsca, opuszczone obiekty i sekrety bayou

Cmentarz Frenier leży wśród bagien i przypomina o Julii Brown, kapłance voodoo, która według lokalnej tradycji przepowiedziała własną śmierć i los wioski kilka tygodni przed huraganem z 1915 roku. Burza całkowicie zniszczyła wioskę i Frenier zniknęło z mapy. Roślinność opanowała teren, drzewa i bagniste rośliny rosną między grobami. Do tego cmentarza można dotrzeć tylko pieszo nieutwardzonymi ścieżkami, w otoczeniu terenów podmokłych i spokojnych wód. Historia Julii Brown należy do lokalnego folkloru i nadal krąży w regionie.

Ta wieża Eiffla w Nowym Orleanie została zbudowana z oryginalnych elementów pochodzących z dawnej restauracji paryskiego monumentu. W latach osiemdziesiątych części zostały wysłane do Luizjany po demontażu restauracji znajdującej się na szczycie francuskiej wieży. Konstrukcja ma około osiemnastu metrów wysokości i przypomina o francuskich korzeniach miasta. Znajduje się na prywatnej posesji i można ją oglądać tylko z zewnątrz. Budowla pokazuje, jak historyczne fragmenty mogą znaleźć nowe życie w nieoczekiwanych miejscach. Łączy Paryż z Nowym Orleanem przez kawałek europejskiej historii architektonicznej, która trwa tutaj w innym kontekście.

Lac Peigneur to jezioro, gdzie w 1980 roku miał miejsce niezwykły wypadek przemysłowy. Tego dnia platforma wiertnicza przewierciła dno jeziora i przypadkowo przebiła podziemną kopalnię soli. Woda zaczęła spływać w dół i zamieniła płytkie jezioro w gigantyczny wir. W ciągu kilku godzin platformy wiertnicze, barki i części brzegu zniknęły w wodzie. Wir był tak silny, że odwrócił kierunek przepływu pobliskiego kanału. Wypadek pozostawił głębokie kratery wzdłuż brzegu i na stałe zmienił kształt jeziora. Dziś zmieniony krajobraz wciąż pokazuje, co się stało, gdy błąd wiertniczy przekształcił geologię całego obszaru.

Muzeum w Kentwood łączy dwie historie pod jednym dachem. Pokazuje pamiątki związane z piosenkarką Britney Spears, która urodziła się w miasteczku: kostiumy sceniczne, nagrody i przedmioty osobiste z jej kariery. Obok przechowuje dokumenty dotyczące żołnierzy z Kentwood, którzy walczyli w drugiej wojnie światowej: listy, mundury i fotografie. Kolekcję można obejrzeć w ciągu około pół godziny i pokazuje, co ukształtowało społeczność. Budynek jest skromny, prowadzony przez wolontariuszy.

Opuszczony park rozrywki Jazzland znajduje się na wschód od Nowego Orleanu i jest zamknięty od czasu przejścia huraganu Katrina w 2005 roku. Kolejki górskie, karuzele i budynki nadal stoją, niektóre częściowo pod wodą, pokryte rdzą i roślinnością. Miejsce przypomina o sile burzy i jak szybko zatłoczone miejsce może zamienić się w ruiny. Niektóre atrakcje stoją prosto, inne są powykręcane lub zawalone. Graffiti pokrywają ściany i fasady, a błoto osiadło w kątach. Park pokazuje, jak katastrofa przekształca codzienne miejsca i jak przyroda odzyskuje opuszczone przestrzenie.

Kościół episkopalny Grace należy do zabytkowych budynków St. Francisville sprzed wojny secesyjnej. Zbudowany w 1858 roku, kościół jest znany z wydarzenia z 1863 roku, kiedy wrogie wojska zgodziły się na rozejm, aby uczcić poległego oficera. Podczas bitwy o Port Hudson mason zginął na polu walki, a żołnierze z obu stron zorganizowali wspólny pogrzeb wewnątrz kościoła. Ceremonia przebiegała według zasad loży masońskiej, niezależnie od podziałów politycznych. Budynek zachował swój pierwotny wygląd z dziewiętnastego wieku, z prostymi drewnianymi ścianami i tradycyjnymi oknami. Na cmentarzu znajdują się nagrobki z lat przed wojną i po niej. To miejsce pokazuje, jak lokalne społeczności próbowały zachować ludzkie wartości pomimo napięć militarnych.

Ten dąb rośnie w City Park i nosi na gałęziach kilka dzwonków wietrznych różnej wielkości. Gdy wieje wiatr, wytwarzają różne dźwięki, które łączą się w przypadkową melodię. Brzmienie zmienia się w zależności od siły i kierunku wiatru, więc każda wizyta oferuje inną muzyczną atmosferę. Miejsce łączy przyrodę i sztukę dźwiękową w prosty sposób i pokazuje, jak Luizjana włącza muzykę w codzienne życie poza znanymi klubami jazzowymi.

Abita Mystery House prezentuje ponad 50 000 znalezionych przedmiotów, domowych wynalazków i niezwykłych dzieł sztuki w dawnej stacji benzynowej. Zwiedzający widzą codzienne przedmioty złożone na nowo w konstrukcje, maszyny zbudowane samodzielnie oraz kolekcje, które powstawały przez dziesięciolecia. Wystawa odzwierciedla formę ludowej kreatywności, gdzie nic nie idzie na marnowanie i wszystko może znaleźć drugie zastosowanie. To miejsce należy do tych muzeów w Luizjanie, które leżą poza zwykłymi szlakami i dokumentują lokalne tradycje zbieractwa i majsterkowania.

Ta kaplica pochodzi z 1876 roku i powstała po epidemii żółtej febry. Ściany pokryte są wotami pozostawionymi przez chorych. Widać protezy, kule i małe tabliczki. Sala wydaje się prosta. Światło wpada przez wysokie okna. Odwiedzający przechodzą przez kaplicę w milczeniu i oglądają przedmioty. Wielu przychodzi z ciekawości, inni z szacunku. Miejsce pokazuje, jak miasto radziło sobie z chorobą i nadzieją.

Plantation des Myrtles to jedno z tych miejsc w Luizjanie, gdzie przeszłość nie chce całkiem odejść. Zbudowany w 1796 roku niedaleko St. Francisville, ten kolonialny dom od dawna wiąże się z opowieściami o duchach. Odwiedzający mówią o krokach na pustych korytarzach, cieniach przemykających po ścianach i postaci kobiety, która czasem pojawia się na werandzie. Niektórzy wspominają niewolnicę o imieniu Chloe, która miała tu zginąć w tragicznych okolicznościach, inni opowiadają o dziecięcym śmiechu słyszanym nocą. Dom zachował klasyczną architekturę rezydencji plantatorów z tamtego okresu, z szerokimi drewnianymi galeriami i ogrodem zacienionym przez stare dęby. To jedno z wielu miejsc w Luizjanie, gdzie granica między historią a legendą stała się trudna do wytyczenia.

Ta instalacja wojskowa z XIX wieku stoi w jeziorze Borgne i należy do opuszczonych miejsc, które pokazują Luizjanę z dala od typowych szlaków. Po kilku huraganach do fortu Proctor można dotrzeć tylko kajakiem. Ruina znajduje się na wyspie, która podczas przypływu częściowo zalewa się wodą, a jej mury noszą wyraźne ślady burz, które przeszły przez ten obszar. Widać jeszcze mury, łuki i kilka pomieszczeń, w których niegdyś stacjonowali żołnierze, lecz wiele się zawaliło lub jest opłukiwane przez wodę. Miejsce jest wyludnione, a kto tu przychodzi, porusza się po krajobrazie, w którym przyroda powoli przejmuje kontrolę. Fort przypomina o wojskowej przeszłości stanu i pokazuje, jak żywioły na wybrzeżu stopniowo odzyskują wszystko.

Restauracja Muriel's przy Jackson Square rezerwuje każdego wieczoru stół dla ducha dawnego właściciela. Na górze ta sala przeznaczona na seanse spirytystyczne przyjmuje odwiedzających w przestrzeni, gdzie personel opowiada o niewyjaśnionych zdarzeniach: szklanki, które przesuwają się same, nagłe spadki temperatury, kroki, które rozbrzmiewają w pustych pokojach. Sala do seansów ma duży stół, przy którym odwiedzający mogą uczestniczyć w spotkaniach. Historia sięga 19 wieku, kiedy właściciel przegrał budynek w grze w pokera i odebrał sobie życie. Od tego czasu jego duch miałby nawiedzać to miejsce. Dziś restauracja serwuje kuchnię kreolską, podtrzymując zarazem tę nadprzyrodzoną opowieść. Niektórzy goście przychodzą po dania, inni po opowieści, które wiszą w powietrzu.

To muzeum przechowuje przedmioty, fotografie i dokumenty z ostatnich godzin życia napadających na banki Bonnie Parker i Clyde'a Barrowa. Para zginęła w 1934 roku niedaleko Gibsland w deszczu kul po tym, jak policja zastawiła zasadzkę na ich samochód. Budynek wystawia fragmenty ich pojazdu, rzeczy osobiste i artykuły prasowe z tamtych czasów. Można zobaczyć zdjęcia sceny wykonane krótko po zdarzeniu. Miejsce przypomina epokę, gdy gangsterzy stawali się bohaterami ludowymi pomimo napadów na banki i morderstw. Wystawa dokumentuje pościg przez kilka stanów i koniec historii, która długo znaczyła dla Ameryki.

To muzeum przechowuje przedmioty z autopsji, domów pogrzebowych i więzień. Pokazuje stare narzędzia medyczne, listy skazanych i rzeczy z prawdziwych śledztw. Sale mówią o końcu życia bez łagodzenia. W Luizjanie muzeum to wpisuje się w tradycję patrzenia na śmierć bez wstydu, jak w kulturze voodoo albo podczas pogrzebów jazzowych. Miejsce, które zaskakuje, bo pokazuje temat zazwyczaj ukrywany.

Rodeo w więzieniu Angola odbywa się dwa razy w roku w jednym z największych więzień o zaostrzonym rygorze w Stanach Zjednoczonych. Uwięzieni mężczyźni biorą udział w klasycznych dyscyplinach rodeo: jeździe na byku, rzucie lassem, grach z beczkami na arenie. To wydarzenie istnieje od 1965 roku i przyciąga rocznie tysiące zwiedzających. Niektórzy osadzeni wykorzystują udział do zarobienia skromnych pieniędzy, które mogą wydać na kontach więziennych. Widzowie siedzą na drewnianych trybunach bezpośrednio przed areną, podczas gdy strażnicy nadzorują teren. Między zawodami inni uwięzieni mężczyźni sprzedają ręcznie wykonane przedmioty na straganach na świeżym powietrzu: prace z drewna, wyroby skórzane, obrazy.

Cmentarz Holt został założony w 1879 roku i różni się od monumentalnych cmentarzy w mieście. Spoczywają tu ludzie, których nie było stać na rodzinne grobowce. Zmarli leżą w prostych grobach naziemnych, dekorowanych przez samych krewnych. Widać drewniane krzyże, kolorowe wstążki, koraliki, zabawki i przedmioty codziennego użytku. Każdy grób opowiada historię rodziny i jej sposób pamiętania. Cmentarz zachowuje osobistą formę upamiętnienia, która stała się rzadka. Należy do historii afroamerykańskiej społeczności Nowego Orleanu i pokazuje, jak organizowano pogrzeby dawniej bez wielkich środków.

Na wyspie Avery znajduje się fabryka, w której sos Tabasco jest wytwarzany od 1868 roku. Niewielkie muzeum objaśnia etapy produkcji, od uprawy papryczek chili po fermentację w beczkach dębowych. Można przejść obok pól, gdzie rosną rośliny, a ogród botaniczny prezentuje rodzime gatunki. Sanktuarium ptaków z czaplami, czaplami białymi i innymi gatunkami zajmuje część terenu. Powietrze pachnie octem i przyprawami. Sklep przy wyjściu sprzedaje wszystkie odmiany sosu, również te rzadko spotykane gdzie indziej. Zwiedzanie przebiega spokojnie, pozostawiając czas na obserwację każdego etapu procesu.

To bagno leży między jeziorem Pontchartrain a jeziorem Maurepas. Cyprysy pokryte hiszpańskim mchem rosną w wodzie, a mgła często unosi się z ziemi. Podczas wycieczek łodzią przewodnicy opowiadają historię Julii Brown, kapłanki voodoo, która podobno przepowiedziała zniszczenie pobliskiej wioski Frenier w 1915 roku. Kilka dni po jej śmierci huragan przeszedł przez okolicę i całkowicie zniszczył wioskę. Dziś można jeszcze znaleźć fundamenty i stare drewniane pale w wodzie. Aligatory i czaple żyją między drzewami. Niektórzy odwiedzający mówią o niewyjaśnionych dźwiękach po zachodzie słońca. Bagno służy jako tło dla opowieści o duchach i zaginionych osadach.

Ten ogród rzeźb skupia ponad 100 malowanych betonowych figur stworzonych przez lokalnego samouczka. Widać święte postaci obok kosmitów, stworzenia mityczne obok symboli religijnych. Rzeźby stoją między drzewami i wysokimi trawami, niektóre wysokie jak dorosła osoba, inne mniejsze. Farba łuszczy się miejscami, co nadaje ogrodowi ponadczasową atmosferę. Miejsce łączy ludowe tradycje religijne Luizjany z bardzo osobistą wizją artysty, który pracował tutaj przez lata bez akademickiego wykształcenia.

Ten kościół w Ruston to metalowa konstrukcja z lat trzydziestych XX wieku. Sufit, ściany i łuki są całkowicie wykonane z blach stalowych przykręconych do siebie. Projekt nawiązuje do stylu gotyckiego, który był wówczas popularny w gotowych zestawach budowlanych. Wewnątrz nadal widać oryginalne drewniane ławki, kolorowe okna i elektryczne organy, które nie są używane od dziesięcioleci. Kiedy się mówi, akustyka niesie każdy dźwięk wyraźnie aż do tylnych narożników. Budynek przetrwał wilgoć klimatu bagiennego dzięki metalowej strukturze, choć miejscami widać rdzę. Dziś kaplica stoi pusta, drzwi są często zamknięte, ale z zewnątrz architekturę nadal można dobrze zobaczyć. To jeden z nielicznych kościołów całkowicie zbudowanych z metalu, które pozostały z okresu międzywojennego w Luizjanie.

Ta latarnia morska z 1857 roku stoi odcięta pośród wysokich traw i mętnej wody, po tym jak kilka huraganów zmieniło wybrzeże. Niegdyś oznaczała strategiczny punkt na granicy z Teksasem, służąc jako pomoc nawigacyjna dla statków przepływających wąskim kanałem między otwartym morzem a wodami śródlądowymi. Konstrukcja nawiązuje do typowego modelu wież z połowy XIX wieku na wybrzeżu Zatoki Meksykańskiej: ceglane mury, cylindryczny kształt, komora latarni na szczycie. Po różnych burzach pozostała bez dostępu z lądu. Dziś można do niej dotrzeć tylko łodzią, gdy warunki na to pozwalają. Teren wokół zmienił się znacznie po huraganach, z przesunięciem mielizn i prądów. Konstrukcja wykazuje pęknięcia i ślady działania pogody, ale forma pozostaje rozpoznawalna. Przypomina czasy, gdy przejście tętniło ruchem, a linia brzegowa wyglądała inaczej.

Musée du Bric-à-Brac Rural gromadzi tysiące przedmiotów z codziennego życia cajuńskich rolników, zebranych przez byłego farmera w ciągu czterech dekad. Widać tu narzędzia, wynalazki robione ręcznie, sprzęty domowe i inne ślady wiejskiego życia w Luizjanie. Każdy przedmiot opowiada o pomysłowości i zaradności ludzi, którzy pracowali z tym, co mieli pod ręką. Muzeum pokazuje, jak ludzie tu żyli, pracowali i rozwiązywali swoje problemy, z dala od przemysłowej produkcji. Kolekcja dokumentuje świat, w którym naprawa i przekształcanie były częścią codzienności.

Opuszczony szpital psychiatryczny Southeast Louisiana stoi pusty od dziesięcioleci. Teren pokazuje zrujnowane budynki, kruszejące ściany i puste korytarze pokryte graffiti. Kiedyś leczono tu pacjentów, dziś miejsce przyciąga głównie tych, którzy interesują się starą architekturą lub opowieściami o duchach. Lokalizacja nosi ślady swojej przeszłości: zardzewiałe łóżka, łuszczącą się farbę i ciszę opuszczonych pokoi. Niektórzy opowiadają o niezwykłych doświadczeniach, inni widzą tylko stary budynek. Atmosfera pozostaje ciężka i cicha, świadek czasów, gdy instytucje psychiatryczne działały inaczej niż teraz.

Fort St. John Railway Bridge to opuszczony stalowy most kolejowy, który przecina jezioro Pontchartrain i nie jest używany od dziesięcioleci. Zardzewiała konstrukcja stoi samotnie w wodzie i znika w mgliste dni w wilgoci unoszące się z jeziora. Można do niego dotrzeć z brzegu i obserwować, jak metalowe belki powoli ulegają wpływom pogody. Most przypomina czasy, gdy pociągi jeździły bezpośrednio przez jezioro, zanim trasa została porzucona. Należy do tych zapomnianych budowli w Luizjanie, które opowiadają o historii przemysłowej i zmianach, chociaż nikt ich dziś nie używa.

Parcours des Arbres Tordus de Lafitte to ścieżka przez bagnisty teren, gdzie drzewa rosną w pokręconych i spiralnych kształtach. Mieszkańcy opowiadają, że pirat Jean Lafitte zakopał tu skarb i że od tamtej pory drzewa rosną w ten sposób. Ścieżka wije się między cyprysami i palmami, których pnie skręcają się w niezwykłych kierunkach. Woda często stoi tuż pod korzeniami, a ziemia jest miękka i wilgotna. Słychać ptaki i ciche pluskanie wody wokół korzeni. Okolica pozostaje spokojna, niewielu odwiedzających tu dociera. Pokręcone pnie tworzą naturalne rzeźby wznoszące się nad ciemną wodą. Niektórzy mieszkańcy wciąż wierzą w legendę o piracie i jego zakopanych skarbach. Ścieżka nie jest utwardzona i prowadzi głęboko w bagna, gdzie natura przejmuje władzę.

Dawna rafineria Domino Sugar w Chalmette stoi częściowo nieużywana od lat 1970. Części zakładu zostały zamknięte, gdy produkcja spadła, a budynki, silosy i maszyny rdzewieją pod słońcem Luizjany. Widać jeszcze tory, którymi przywożono surowy cukier z plantacji, oraz przenośniki transportujące cukier przez hale, które stoją nieruchomo. Niektóre fragmenty zostały wyburzone, inne czekają na nowe przeznaczenie. Konstrukcja przypomina czasy, gdy region przetwarzał cukier na wielką skalę, a przemysł zatrudniał wiele rodzin. Dziś ruina świadczy o zmianach gospodarczych, które Luizjana przeżyła po upadku produkcji cukru.