Niterói Contemporary Art Museum

Ta kolekcja zawiera przykłady rekonstrukcji architektonicznej, w których stare tereny przemysłowe przekształcono w nowe przestrzenie do życia, kultury i spotkań. Projekty te pokazują, jak współczesna architektura może nadać drugie życie strukturom, które odgrywały kluczową rolę w historii przemysłowej Europy i Ameryki Północnej, jednocześnie zachowując ich pierwotną tożsamość. Wśród przedstawionych realizacji znajdują się Gasometer w Oberhausen, 117-metrowy zbiornik gazu przekształcony na przestrzeń wystawową; Fabryka Van Nelle w Rotterdamie, dawna fabryka kawy i tytoniu, obecnie miejsce kulturalne; oraz High Line w Nowym Jorku, podwieszana linia kolejowa z lat 30. XX wieku, przekształcona w park miejski o długości 2,3 km. Kompleks Zeche Zollverein w Essen ukazuje architekturę przemysłową Bauhaus z lat 30. XX wieku, podczas gdy Strijp-S w Eindhoven, dawne miejsce produkcji firmy Philips, obecnie mieści studia kreatywne i technologiczne. Te miejsca pokazują możliwości, jakie daje adaptacja dziedzictwa przemysłowego w przestrzenie publiczne dostępne dla wszystkich.

Architektura nie musi podążać za prostymi liniami i kątami prostymi. Ta kolekcja przedstawia budynki, które wyróżniają się swoją formą: kopuły, spirale, pochylone fasady lub organiczne struktury przypominające zwierzęta lub rośliny. Od pokrytych mozaiką dzieł Gaudíego w Barcelonie po ułożone betonowe sześciany Habitat 67 w Montrealu czy stożkowate trulli w Alberobello, te struktury pokazują alternatywne podejścia w budownictwie. Niektóre powstały z konieczności technicznej, jak tymczasowa kartonowa katedra w Christchurch po trzęsieniu ziemi w 2011 roku. Inne są artystycznymi deklaracjami: Muzeum Guggenheima w Bilbao z płytami tytanowymi, Tańczący Dom w Pradze czy kubistyczne domy w Rotterdamie. W Đà Lạt Crazy House przekształca pnie drzew i jaskinie w przestrzenie mieszkalne, podczas gdy Atomium w Brukseli przedstawia powiększony kryształ żelaza. Te struktury przyciągają zwiedzających, ale również rodzą pytania o funkcję i możliwość zamieszkania. Longaberger Basket Building w Ohio ma formę siedmiopiętrowego kosza. Świątynia Lotosu w New Delhi wykorzystuje betonowe powłoki do utworzenia 27 płatków. Siedziba Aldar w Abu Zabi przypomina okrągłą monetę. Te budynki poszerzają definicję tego, czym może być architektura.

Architektura postmodernistyczna pojawiła się w latach 70. XX wieku jako odpowiedź na sztywne zasady modernizmu, przywracając kolor, ornament i odniesienia historyczne do współczesnego projektowania architektonicznego. Ruch ewoluował przez dziesięciolecia, tworząc konstrukcje, które kwestionują konwencjonalne formy i eksperymentują z różnymi materiałami oraz powierzchniami. Te budynki demonstrują zróżnicowane podejścia do projektowania, od figlarnych fasad po złożone konstrukcje geometryczne, pokazując, jak architekci wykorzystują nowe technologie, jednocześnie nawiązując do historycznych elementów stylistycznych. Kolekcja obejmuje instytucje kulturalne, takie jak Muzeum Guggenheima w Bilbao i Casa da Música w Porto, budynki publiczne, jak Seattle Central Library i ratusz w Almere, oraz obiekty sakralne, takie jak Jubilee Church w Rzymie. Inne przykłady to SIS Building w Londynie, Dancing House w Pradze i Muzeum Sztuki Współczesnej w Niterói w Rio de Janeiro. Piramida Luwru w Paryżu i Wexner Center for the Arts w Columbus pokazują różne interpretacje zasad postmodernizmu. Piazza d'Italia w Nowym Orleanie z kolorowymi kolumnadami i Portland Building z dekorowaną fasadą reprezentują wczesne dzieła postmodernistyczne w Stanach Zjednoczonych.

Oscar Niemeyer ukształtował brazylijski modernizm swoimi betonowymi konstrukcjami o odważnych formach geometrycznych. W Brasilii, stolicy, którą pomógł ukształtować, katedra wyróżnia się szesnastoma kolumnami sięgającymi 40 metrów wysokości. Kongres Narodowy łączy dwie wieże o 28 piętrach z przeciwległymi kopułami, jedną skierowaną ku górze dla Izby Deputowanych, drugą ku dołowi dla Senatu. Muzeum Sztuki Współczesnej w Niterói, o okrągłej formie na centralnym supportcie, dominuje nad zatoką Rio de Janeiro. Jego prace wykraczają poza granice Brazylii. W Paryżu, siedziba Francuskiej Partii Komunistycznej odzwierciedla jego wizję architektoniczną, podobnie jak Międzynarodowe Centrum Kultury Asturii w Hiszpanii. Te międzynarodowe dzieła przedłużają wpływ architekta poza jego ojczyznę. W São Paulo, budynek Copan prezentuje swoją zakrzywioną fasadę w kształcie litery S o długości 115 metrów, mieszczący 1160 mieszkań na 32 piętrach. Te dzieła reprezentują modernistyczne podejście preferujące konstrukcje betonowe, geometryczne objętości i integrację naturalnego światła.