Lodowce na świecie: Perito Moreno, Jostedalsbreen, Vatnajökull

Lodowiec Perito Moreno zajmuje powierzchnię 250 kilometrów kwadratowych i wznosi się na 74 metry powyżej poziomu wody jeziora Lago Argentino. Ten lodowiec przesuwa się nieprzerwanie w tempie około dwóch metrów dziennie. Ten ruch powoduje, że regularnie duże masy lodu odłamują się od ściany lodowca i spadają do jeziora. Zjawisko występuje, gdy lodowiec tworzy naturalny most lodowy, który blokuje południowe ramię jeziora i ostatecznie zapada się pod ciśnieniem wody.

Jostedalsbreen rozciąga się na 487 kilometrów kwadratowych i stanowi największą czapę lodową kontynentalnej Europy. Lodowiec ten położony jest między górami Parku Narodowego Jostedalsbreen i zasila 24 języki lodowcowe schodzące do różnych dolin. Lód osiąga w niektórych miejscach głębokość ponad 600 metrów. Wśród znanych odnóg znajdują się Briksdalsbreen i Nigardsbreen, oba dostępne dla wycieczek lodowcowych. Lodowiec formuje się dzięki obfitym opadom śniegu na wysokościach między 1200 a 2000 metrów.

Vatnajökull to największa pokrywa lodowa w Europie, zajmująca 8100 kilometrów kwadratowych we wschodniej Islandii. Pod pokrywą lodową znajduje się kilka aktywnych wulkanów, w tym Grímsvötn i Bárðarbunga, które regularnie wybuchają. Pokrywa lodowa osiąga miejscami grubość do 1000 metrów. Lodowiec zasila liczne rzeki lodowcowe i tworzy jaskinie lodowe, które stale zmieniają się z powodu aktywności geotermalnej. Otaczający Park Narodowy Vatnajökull chroni różnorodne krajobrazy, od języków lodowcowych po pustynie wulkaniczne.

Zatoka Lodowców znajduje się w południowo-wschodniej Alasce i zawiera siedem aktywnych lodowców pływowych, które spływają bezpośrednio do morza. Lodowce te regularnie się rozpadają, tworząc góry lodowe różnej wielkości dryfujące po wodach zatoki. Obszar obejmuje około 13 000 kilometrów kwadratowych i dokumentuje cofanie się lodowców od końca XVIII wieku. Zatoka służy jako naturalne laboratorium do badań glacjologicznych i ekologicznych, pokazując procesy dynamiki lodowcowej oraz rekolonizację przez rośliny i zwierzęta po ustąpieniu lodowców.

Lodowiec Fox rozciąga się na 13 kilometrów przez dolinę w Alpach Południowych Nowej Zelandii. Lód spływa ze zboczy górskich do wysokości około 300 metrów nad poziomem morza, gdzie kończy się w lasach deszczowych strefy umiarkowanej. Lodowiec przemieszcza się średnio z prędkością jednego metra dziennie i tworzy jaskinie lodowe oraz szczeliny lodowcowe. Kilka szlaków pieszych prowadzi do punktów widokowych, z których zwiedzający mogą obserwować formacje lodowe i dolinę lodowcową.

Lodowiec Franz Josef rozciąga się na 12 kilometrów wzdłuż zachodniego wybrzeża Wyspy Południowej Nowej Zelandii. Ten lodowiec przemieszcza się z prędkością do 4 metrów dziennie, co czyni go jednym z najszybciej płynących lodowców w strefach umiarkowanych. Lodowiec Franz Josef ma źródło w Alpach Południowych na wysokości około 2700 metrów i schodzi do 240 metrów nad poziomem morza. Dolina lodowca oferuje różne szlaki piesze i wycieczki z przewodnikiem, które pozwalają odwiedzającym obserwować formacje lodowe z bliska.

Lodowiec Pasterze rozciąga się na długości 8,4 kilometra i zajmuje powierzchnię 19,5 kilometra kwadratowego w paśmie Hohe Tauern. Ten lodowiec położony jest u podnóża Grossglocknera, najwyższej góry Austrii, i stanowi największe pole lodowe w kraju. Lodowiec wykazuje wyraźne oznaki zmiany klimatu z ciągłym zmniejszaniem się jego masy i zasięgu od XIX wieku. Z punktu widokowego Franz-Josefs-Höhe odwiedzający mogą obserwować całą kotlinę lodowcową oraz badać formacje lodowe i szczeliny charakteryzujące jego powierzchnię.

Lodowiec Jakobshavn jest jednym z najbardziej aktywnych lodowców na świecie i przesuwa się od 30 do 50 metrów dziennie. Wpływa do lodowego fiordu Ilulissat na zachodnim wybrzeżu Grenlandii i odpowiada za wytworzenie około 10 procent wszystkich gór lodowych, które odłamują się w wodach grenlandzkich. Lodowiec odwadnia około 6,5 procenta grenlandzkiego lądolodu i w ostatnich dziesięcioleciach stracił znaczną część swojej masy.

Lodowiec Athabasca rozciąga się na sześć kilometrów od pola lodowego Columbia w kierunku dolin kanadyjskich Gór Skalistych. Ten język lodowcowy znajduje się na granicy między Albertą a Kolumbią Brytyjską na wysokościach od 2100 do 3500 metrów. Lodowiec jest dostępny z Icefields Parkway i traci około pięciu metrów grubości rocznie z powodu rosnących temperatur. Pomiary naukowe dokumentują jego ciągły cofanie się od lat czterdziestych XIX wieku.

Lodowiec Siachen rozciąga się na długości 76 kilometrów i znajduje się na wysokości 5753 metrów we wschodnim Karakorum. Ten lodowiec stanowi od dziesięcioleci linię kontroli między terytoriami administrowanymi przez Indie i Pakistan. Ekstremalne warunki pogodowe z temperaturami spadającymi do minus 50 stopni Celsjusza czynią to miejsce jednym z najtrudniejszych terenów rozmieszczenia wojsk na świecie.

Lodowiec Baltoro rozciąga się na 63 kilometry przez pasmo Karakorum i należy do najdłuższych lodowców poza regionami polarnymi. Ten lodowiec stanowi główną drogę dostępu do czterech ośmiotysięczników, w tym K2 osiągającego 8611 metrów, drugiej najwyższej góry na Ziemi. Strumienie lodowe Baltoro są zasilane przez liczne lodowce dopływowe i tworzą źródło rzeki Shigar. Himalaiści i wyprawy wykorzystują trasę wzdłuż lodowca jako obóz bazowy do wejść na okoliczne szczyty.

Lodowiec Hubbarda rozciąga się na 122 kilometry przez góry Saint Elias i wykazuje zjawisko, które stało się rzadkie na świecie: powiększa się o około 24 metry rocznie. Ten wzrost masy kontrastuje z globalną tendencją cofania się lodowców. Lodowiec kończy się w zatoce Disenchantment i zatoce Yakutat na Alasce. Jego szerokość osiąga około 10 kilometrów przy froncie cielenia, gdzie regularnie odłamują się duże bloki lodu do oceanu.

Lodowiec Tasman rozciąga się na 23 kilometry przez Park Narodowy Aoraki Mount Cook na Wyspie Południowej Nowej Zelandii. Ten lodowiec znajduje się u podstawy Mount Cook, najwyższego szczytu kraju, i spływa doliną między pasmami górskimi Alp Południowych. Od 1990 roku lodowiec Tasman cofa się w tempie około 180 metrów rocznie z powodu topnienia lodowca. W najszerszym miejscu lodowiec mierzy około czterech kilometrów. Dolna część lodowca kończy się w jeziorze lodowcowym, które uformowało się w ostatnich dekadach w miarę topnienia lodu. To jezioro nieustannie się powiększa w miarę cofania się lodowca. Zwiedzający mogą dotrzeć do obszaru lodowca szlakami pieszymi lub wybrać się na rejsy łodzią po jeziorze lodowcowym, aby obserwować pływające góry lodowe, które odłamują się od ściany lodowca.

Lodowiec Morteratsch rozciąga się na sześć kilometrów w masywie Berniny i należy do największych lodowców Alp Wschodnich. Ten lodowiec dolинowy znajduje się na wysokości między 2000 a 4000 metrów i otrzymuje lód z kilku szczytów czterotysięcznych, w tym Piz Bernina i Piz Palü. Lodowiec cofa się nieprzerwanie od połowy XIX wieku i traci średnio 30 metrów długości rocznie. Oznakowany szlak turystyczny prowadzi ze stacji Morteratsch do czoła lodowca i dokumentuje cofanie się lodu w ciągu ostatnich dziesięcioleci za pomocą tablic informacyjnych.

Lodowiec Upsala rozciąga się na 53 kilometry przez Andy Patagonii i należy do największych lodowców południowego pola lodowego Patagonii. Jego czoło regularnie uwalnia duże bloki lodu do jeziora Argentino, co powoduje ciągłe cofanie się lodowca. Lodowiec tworzy wraz z innymi lodowcami regionu ważny system hydrologiczny dla Patagonii.

Lodowiec Aletsch rozciąga się na 23 kilometry przez Alpy Berneńskie i tworzy najdłuższą masę lodową w Alpach. Ten lodowiec zawiera około 27 miliardów ton lodu i rozciąga się od Jungfraujoch na wysokości 4000 metrów do wąwozu Massa na wysokości 1560 metrów. Obszar został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 2001 roku i przyciąga rocznie licznych turystów, którzy zwiedzają jęzor lodowca i okoliczne szlaki turystyczne.

Lodowiec Mer de Glace w Chamonix-Mont-Blanc to lodowiec dolinowy w francuskich Alpach. Powstaje poprzez zagęszczanie śniegu na przestrzeni stuleci i powoli zmierza w dół doliny. Jak inne duże lodowce na świecie przechowuje słodką wodę, a jego zmiany pokazują wpływ wzrostu temperatur na nasze klimat.

Briksdalsbreen to ramię lodowca położone w gminie Stryn w Norwegii. Wypływa z Jostedalsbreen, największej masy lodu w Europie kontynentalnej. Ten lodowiec pokazuje, jak lód powoli porusza się przez doliny i kształtuje krajobraz. Odwiedzający mogą obserwować biały lód i słyszeć dźwięki poruszających się lodowców. Briksdalsbreen funkcjonuje jako archiwum klimatyczne, ujawniając przez swoje zmiany, jak wzrost temperatury wpływa na systemy lodowe na całym świecie. Podobnie jak wiele lodowców, stale traci masę, co ma wpływ na dostęp do słodkiej wody i poziom mórz.

Lodowiec Margerie to lodowiec pływowy w Zatoce Lodowców na Alasce, gdzie lód spotyka się bezpośrednio z oceanem. Ta masa lodu porusza się stale w kierunku morza i regularnie się rozpada, uwalniając ogromne bloki, które dryfują w zatoce. Podobnie jak inne duże lodowce na świecie, wykazuje skutki wzrostu temperatury i przyczynia się do zmian poziomu morza. Widok niebieskich ścian lodowych i dźwięk pękającego lodu czynią to miejsce świadectwem siły tych formacji naturalnych.

Lodowiec Grey znajduje się w Parku Narodowym Torres del Paine i jest jednym z największych lodowców w regionie. Jego rozległa masa lodowa rozciąga się na szeroko otwartą dolinę i pokazuje, jak lód kształtuje krajobrazy na przestrzeni wieków. Lodowiec jest częścią większego pola lodowego i wyraźnie cofa się z roku na rok. Odwiedzający mogą obserwować masy lodowe i otaczające góry z różnych szlaków pieszych. Woda ze stopienia lodowca zasilała turkusowe jeziora, które kolorują dno doliny.

Nigardsbreen to lodowiec w gminie Luster w Norwegii i stanowi część większego masywu lodowego Jostedalsbreen. Ten lodowiec pokazuje, jak masy lodu kształtują się przez wieki poprzez akumulację i zagęszczanie śniegu, a następnie powoli przesuwają się przez doliny. Nigardsbreen służy naukowcom jako ważne archiwum klimatyczne i poprzez jego zmiany demonstruje, jak wzrost temperatur wpływa na masy lodowe na Ziemi.

Lodowiec Mendenhall w Lesie Narodowym Tongass na Alasce jest częścią światowych krajobrazów lodowcowych, które kształtują nasz klimat. Ten lodowiec, jak wiele innych na Ziemi, pokazuje skutki wzrostu temperatur. Jego masy lodowe poruszają się powoli przez dolinę i transformowały krajobraz na przestrzeni wieków. Lodowiec magazynuje wodę słodką i przyczynia się do światowych zasobów wodnych wraz ze wszystkimi masami lodowcowymi. Odwiedzający mogą tutaj obserwować, jak zmienia się ta naturalna formacja i jaką rolę odgrywa w systemie klimatycznym Ziemi.

Lodowiec Furtwänglera to lodowiec alpejski na Kilimandżaro w Tanzanii. Podobnie jak inne lodowce z tej kolekcji, lodowiec ten pokazuje skutki wzrostu temperatur na naszej planecie. Lodowiec składa się z mas lodowych, które kształtowały się przez wieki w wyniku ugniatania śniegu. Takie lodowce przechowują słodką wodę i wpływają na zaopatrzenie w wodę regionu. Lodowiec Furtwänglera dokumentuje zmiany klimatyczne jak archiwum i wykazuje poprzez swoje zmiany, jak Ziemia się ogrzewa.

Lodowiec Rodanu jest lodowcem dolinnymw Alpach Szwajcarskich, który formował się przez tysiące lat. Znajduje się koło Gletsch w regionie Wallis i wyraźnie pokazuje wpływ ocieplenia klimatu. Jak wiele lodowców na świecie, lodowiec Rodanu nieustannie traci masę i się cofa. Te zmiany wpływają na zasobność wodną regionu i przyczyniają się do wzrostu poziomu morza. Lodowiec służy jako archiwum klimatyczne, którego rdzenie lodowe ujawniają informacje o przeszłych zmianach temperatury.

Lodowiec Pastoruri w Cordillera Blanca to jeden z najłatwiej dostępnych lodowców Ameryki Południowej, znajdujący się na wysokości ponad 5.000 metrów. Jak pozostałe lodowce w tej kolekcji wyraźnie pokazuje skutki zmian klimatycznych, tracąc znaczną powierzchnię i grubość w ostatnich dziesięcioleciach. Usytuowany w wysokogórskim regionie o suchym klimacie, lodowiec ten pozwala odwiedzającym obserwować, jak te masy lodowe kształtowały krajobraz na przestrzeni wieków.

Langjökull jest lodowcem polozonym w poludniowej czezci Islandii. Ta masa lodowa jest druga co do wielkosci lodowcem kraju i pokrywa rozlegly obszar wyspu. Lodowiec ksztaltuje otaczajacy go krajobraz i magazynuje sladkowoda w zamarznietej formie. Podobnie jak lodowce na calym swiecie, Langjökull stale traci mase, pokazujac skutki rosnacych temperatur na te naturalne formacje.

Lodowiec Biafo znajduje się w górzystym regionie Gilgit-Baltistan w Pakistanie. Ten masywny lodowiec należy do dużych mas lodowych na świecie, które powoli przemieszczają się przez doliny i po zboczach górskich. Podobnie jak inne lodowce, Biafo gromadzi wodę i kształtuje krajobraz wokół siebie. Poprzez zmiany pokazuje, jak rosnące temperatury wpływają na świat naturalny.

Lodowiec Fedtchenko to rozległa masa lodowa w regionie Gorno-Badachszanu w Tadżykistanie. Ten lodowiec należy do ważniejszych naturalnych formacji lodowych na Ziemi, kształtowany na przestrzeni wieków, gdy śnieg zagęszcza się i powoli porusza się przez doliny i zbocza górskie. Podobnie jak inne znaczące lodowce, gromadzi on słodką wodę i kształtuje otaczający krajobraz. Naukowcy używają lodowców takich jak ten do czytania archiwów przeszłych klimatów. Zmiany widoczne w tym lodowcu pokazują, jak wzrost temperatur wpływa na te zamrożone masy.

Obszar lodowca Gorner w Szwajcarii pokazuje, jak masy lodu powstają na przestrzeni wieków i transformują krajobraz. Ten lodowiec służy nauce jako ważne archiwum klimatu i dokumentuje poprzez swoje zmiany skutki wzrostu temperatur. Porusza się powoli przez dolinę, kształtując otaczający teren. Podobnie jak wiele lodowców na świecie, lodowiec Gorner stale traci masę, co wpływa na zaopatrzenie w wodę i poziom morza.

Lodowiec Malaspina jest ogromnym lodowcem na Alasce, który powstaje tam, gdzie kilka lodowców górskich zbiega się i rozprzestrzenia się na płaskie tereny. Wraz z jego głębokimi szczelinami i charakterystycznym niebieskim lodem, ten lodowiec pokazuje, jak masy lodu poruszają się powoli przez krajobraz przez tysiące lat. Jako część tej światowej kolekcji lodowców, Malaspina pełni rolę archiwum klimatycznego i pokazuje poprzez swoje zmiany, jak rosnące temperatury wpływają na naszą planetę.