Architektura kolonialna brytyjska: Indie, styl indo-saracenski

Victoria Memorial w Kolkacie zostało zbudowane w latach 1906–1921 na cześć królowej Wiktorii i reprezentuje połączenie brytyjskich i indyjskich elementów architektonicznych charakterystycznych dla epoki kolonialnej. Ta biała marmurowa budowla z centralną kopułą stoi w obrębie 64 hektarów ogrodów i mieści muzeum zawierające obrazy, rzeźby i historyczne artefakty z okresu brytyjskich rządów w Indiach, dokumentujące wymianę kulturową, która definiowała ten okres w historii Azji Południowej.

Ten łuk bazaltowy o wysokości 26 metrów został ukończony w 1924 roku i oznacza miejsce, w którym brytyjscy władcy kolonialni po raz pierwszy stanęli na indyjskiej ziemi. Gateway of India łączy elementy architektury wiktoriańskiej i indosaracenskiej i został zbudowany dla upamiętnienia wizyty króla Jerzego V i królowej Marii w 1911 roku. Struktura stoi w porcie w Bombaju i służyła jako ceremonialne wejście dla ważnych brytyjskich urzędników. Monument demonstruje architektoniczne połączenie stylów europejskiego i indyjskiego podczas okresu kolonialnego i obecnie przyciąga zwiedzających z całego świata. Łuk został zaprojektowany przez szkockiego architekta George'a Witteta i wykorzystuje żółty bazalt z regionu wraz z betonem.

Rashtrapati Bhavan został zbudowany w latach 1912–1929 jako rezydencja brytyjskiego wicekróla i obecnie służy jako oficjalna siedziba prezydenta Indii. Budynek zawiera 340 pomieszczeń i rozciąga się na 130 hektarach w centrum Nowego Delhi, ucieleśniając architektoniczną wizję Edwina Lutyensa, który połączył klasyczne proporcje europejskie z indyjskimi elementami projektowymi. Centralna kopuła wznosi się na wysokość 56 metrów i nawiązuje do buddyjskich stup, podczas gdy fasady zawierają chhatri i inne regionalne formy. Ta synteza tradycji zachodnich i indyjskich czyni Rashtrapati Bhavan reprezentatywnym przykładem architektury kolonialnej, która powstała podczas panowania brytyjskiego w Indiach.

Ten dworzec kolejowy w Mumbaju został ukończony w 1888 roku i łączy wiktoriański gotyk z tradycyjną architekturą indyjskich pałaców. Budynek obsługuje codziennie miliony pasażerów i stanowi znaczący przykład architektonicznego połączenia elementów europejskich i indyjskich podczas brytyjskiego okresu kolonialnego od 1800 do 1947 roku. Fasada przedstawia wyszukane prace kamieniarskie, wieżyczki i kopuły, które ucieleśniają styl indosaraceński kształtujący budynki rządowe, dworce kolejowe i pałace w Mumbaju, Kalkucie, Delhi i innych indyjskich miastach.

Ten dwupiętrowy biały pałac w Mysore został zbudowany w 1921 roku według włoskich zasad architektonicznych i демонstruje europejskie wpływy podczas brytyjskiego okresu kolonialnego w Indiach. Lalitha Mahal pierwotnie służył jako rezydencja gości dla wysokich rangą odwiedzających Maharadżę i łączy klasyczny europejski projekt fasady z lokalnymi praktykami budowlanymi. Struktura prezentuje elementy stylu renesansowego z symetrycznymi proporcjami, łukowymi oknami i centralną kopułą. Dziś budynek funkcjonuje jako hotel państwowy i zachowuje swoje historyczne znaczenie jako przykład wymiany kulturowej między brytyjską administracją a rządami indyjskimi na początku dwudziestego wieku.

Writers' Building przez ponad dwa stulecia pełnił funkcję administracyjnego centrum brytyjskiej władzy w Bengalu. Ta długa struktura z czerwonej cegły z charakterystycznymi kolumnadami i białymi kolumnami została pierwotnie zbudowana jako siedziba młodszych urzędników Kompanii Wschodnioindyjskiej, którzy sporządzali tu umowy handlowe i korespondencję. Budynek przeszedł liczne rozbudowy i remonty łączące klasyczne proporcje georgiańskie z praktycznymi funkcjami administracyjnymi. W okresie kolonialnym przekształcił się w siedzibę rządu Bengalu i nadal mieści ministerstw stanowych. Fasada rozciąga się na 152 metry wzdłuż Dalhousie Square i reprezentuje architektoniczną fuzję europejskich struktur administracyjnych z indyjskim klimatem i lokalnymi materiałami budowlanymi.

Ten budynek sądu z 1869 roku w Prayagraj prezentuje architekturę gotycką, którą brytyjscy architekci kolonialni preferowali podczas swoich rządów nad Indiami. Struktura wykorzystuje czerwoną cegłę i posiada wysokie wieże wraz z dużym portalem wejściowym. Budynek ilustruje, jak europejskie style budowlane zostały przeniesione do indyjskich miast, gdzie nadal służą jako obiekty rządowe i administracyjne. Sąd Najwyższy w Allahabad stanowi przykład instytucji prawnych i administracyjnych ustanowionych podczas brytyjskiego okresu kolonialnego od 1800 do 1947 roku.

Ten kościół z 1787 roku łączy elementy neoklasyczne z ośmiokątnym rzutem i wysoką wieżą zwieńczoną miedzianą iglicą. Budowla ilustruje wczesną fazę brytyjskiej architektury kolonialnej w Indiach, kiedy europejskie tradycje budowlane po raz pierwszy dostosowywały się do indyjskiego klimatu i warunków. Projekt neoklasyczny z kolumnami i pilastrami nawiązuje do stylu georgiańskiego dominującego wówczas w Wielkiej Brytanii, podczas gdy ośmiokątny rzut odpowiada na tropikalne wymagania, poprawiając cyrkulację powietrza w całej przestrzeni wewnętrznej.

Ten gmach sądu ukończono w 1878 roku i łączy elementy architektury gotyckiej oraz indo-saracenskiej z okresu kolonializmu brytyjskiego. Fasada prezentuje szczegółowe rzeźby kamienne, łuki ostre oraz dwie ośmioboczne wieże wznoszące się na tle panoramy Mumbaju. Sąd Najwyższy Bombaju nadal pełni funkcję jednego z głównych sądów w Indiach i ilustruje wymianę kulturową między europejskimi a indyjskimi stylami architektonicznymi w epoce kolonialnej. Budynek znajduje się w dzielnicy Fort i pozostaje wśród znaczących przykładów architektury wiktoriańskiej w mieście.

Ten instytut zajmuje budynek z 1888 roku, który pierwotnie służył jako rezydencja brytyjskiego wicekróla Indii. Struktura ucieleśnia indosaracański styl architektoniczny okresu kolonialnego, łącząc europejskie elementy projektowe z indyjskimi motywami dekoracyjnymi. Rozległy kompleks w Shimla pełnił funkcję letniej rezydencji podczas panowania brytyjskiego, a obecnie mieści instytucję badawczą nauk humanistycznych. Architektura z szarego kamienia prezentuje charakterystyczne wieże, balkony i rzeźbienia w drewnie typowe dla późnego okresu wiktoriańskiego w Indiach.

Otwarty w 1903 roku, ten hotel reprezentuje wczesną brytyjską kolonialną architekturę hotelową w Nowym Delhi z białymi kolumnami i rozległymi werandami. Struktura łączy europejskie i indyjskie elementy architektoniczne typowe dla okresu kolonialnego. Hotel utrzymuje kolonialny projekt ogrodu wykorzystujący rodzime gatunki roślin. Ten obiekt stanowi jeden z wczesnych przykładów architektury noclegowej z okresu przed ustanowieniem Delhi stolicą Indii Brytyjskich.

Ta 85-metrowa wieża w Mumbaju została ukończona w 1878 roku jako część kampusu uniwersyteckiego i ilustruje połączenie neogotyku z architekturą indosaracenską charakterystyczne dla brytyjskiej architektury kolonialnej. Zaprojektowana przez George'a Gilberta Scotta konstrukcja łączy wiktoriańskie detale z lokalnymi tradycjami budowlanymi, odzwierciedlając wymianę kulturową definiującą tę epokę. Wieża mieści karylion z 16 melodiami odgrywanymi w ciągu dnia, przypominając o funkcjonalnej i symbolicznej roli takich struktur w kolonialnych centrach administracyjnych. Rajabai Clock Tower łączy europejską technologię zegarową z architektonicznym dziedzictwem Indii w okresie od 1800 do 1947 roku.

Ta instytucja sądowa łączy europejskie i indyjskie elementy architektoniczne i została zbudowana w 1892 roku jako symbol brytyjskiej administracji kolonialnej w Czennaj. Sąd Najwyższy w Madrasie charakteryzuje się czerwonymi ceglanymi murami i centralną wieżą reprezentującą architekturę indosaracenską tego okresu. Fasada zawiera kopuły, łuki ostre i geometryczne wzory dokumentujące wymianę kulturową między wiktoriańskimi tradycjami budowlanymi a lokalnymi formami projektowania. Symetryczny kompleks z dziedzińcami i kolumnadami służy jako funkcjonujący budynek sądu od ponad 130 lat i uosabia architektoniczną fuzję tej epoki kolonialnej.

Ten pałac został zbudowany w 1768 roku i łączy europejskie oraz islamskie elementy architektoniczne w przykład fuzji kulturowej, która charakteryzowała brytyjskie kolonialne Indie. Chepauk Palace prezentuje minarety, ozdobne okna i tradycyjne indyjskie dziedzińce w ramach swojej konstrukcji z czerwonej cegły. Połączenie elementów stylu wiktoriańskiego i cech indo-saracenskich czyni budynek ważnym świadectwem wymiany architektonicznej między 1800 a 1947 rokiem. Pałac znajduje się w Chennai, mieście z licznymi kolonialymi strukturami.

Centralny budynek administracyjny Uniwersytetu w Allahabadzie został ukończony w 1887 roku i reprezentuje europejskie oraz indyjskie podejście architektoniczne z późnego okresu kolonialnego. Ta struktura łączy wiktoriańskie i indyjskie elementy projektowe poprzez kamienne mury, ostrołukowe łuki i ozdobne detale. Jako jeden z najstarszych nowoczesnych uniwersytetów w kraju, ten budynek odzwierciedla politykę edukacyjną brytyjskiej administracji i jej wysiłki zmierzające do ustanowienia zachodnich tradycji akademickich w Indiach. Fasada przedstawia typowe cechy architektury rządowej z tamtej epoki z przejrzystą organizacją i formalnymi proporcjami. Uniwersytet w Allahabadzie zajmuje ważne miejsce w indyjskiej historii edukacji i dokumentuje ramy instytucjonalne tego okresu.

Prince of Wales Museum łączy indyjskie, islamskie i brytyjskie elementy architektoniczne, ukazując fuzję definiującą kolonialną architekturę w Mumbaju. Zbudowana w 1915 roku struktura prezentuje centralną kopułę, rzeźbione detale kamienne i liczne łukowate galerie. Budynek stanowi przykład stylu indosaracenskiego, łączącego europejskie elementy gotyckie z tradycyjnymi indyjskimi formami. Fasada wykazuje skomplikowaną pracę kamieniarską, podczas gdy wnętrza cechują wysokie sufity i ozdobne łuki. Instytucja ta reprezentuje kulturalne i administracyjne ambicje brytyjskich rządów w Indiach i obecnie służy jako ważne muzeum sztuki i historii.

Ten pałac został zbudowany w 1893 roku jako rezydencja dla nizama Hyderabadu i demonstruje połączenie europejskich i indyjskich stylów architektonicznych w okresie kolonializmu brytyjskiego. Budynek zawiera 220 pokoi i rozciąga się na 32 hektarach na szczycie wzgórza z widokiem na miasto. Architektura łączy wpływy neoklasyczne i włoskie z tradycyjnymi elementami indyjskimi. Wnętrza zawierają weneckie kryształowe żyrandole, marmurowe schody i europejskie meble obok ornamentyki mogolskiej. Obecnie pałac funkcjonuje jako luksusowy hotel i zachowuje projekt z epoki przełomu wieków.

To muzeum zostało założone w 1851 roku i prezentuje zabytki archeologiczne, monety, rzeźby oraz kolekcję historii naturalnej w budynku neoklasycystycznym. Government Museum Chennai stanowi dowód brytyjskiej architektury kolonialnej w Indiach, łącząc europejskie zasady projektowania z funkcją publicznej instytucji edukacyjnej. Kolekcje obejmują południowoindyjskie brązy z dynastii Chola, buddyjskie relikwie z Amaravati oraz okazy zoologiczne odzwierciedlające naukowe zainteresowania okresu kolonialnego. Symetryczna fasada i klasyczne proporcje budynku reprezentują podejście architektoniczne, które Brytyjczycy stosowali dla struktur administracyjnych i kulturalnych na swoich indyjskich terytoriach.