Obszary przyrodnicze w Kazachstanie: parki narodowe, góry, jeziora i kaniony

Ten park narodowy leży w regionie lasów i cichych jezior, między granitowymi klifami i zalesionymi wzgórzami. Ścieżki wiją się przez lasy sosnowe, gdzie światło pada między pniami i odbija się na wodzie. Wędrowcy podążają ścieżkami wzdłuż brzegów i wspinają się na wzgórza, skąd widok otwiera się nad jeziorami i otaczającymi lasami. Latem rodziny przychodzą pływać i spacerować, podczas gdy jesienią zmieniają się kolory drzew. Powietrze jest suche i czyste, a ciszę przerywają tylko śpiew ptaków i szelest liści.

Ten naturalny zbiornik w górach Transili-Ałatau należy do naturalnych piękności Kazachstanu i powstał z topnienia lodowców. Woda pozostaje blisko punktu zamarzania przez cały rok. Okolica składa się ze stromych stoków i lasów iglastych, które sięgają aż do brzegu. Latem powierzchnia mieni się turkusowym błękitem, zimą często zamarza. Jezioro leży na wysokości około 2500 metrów i jest zasilane przez trzy potoki spływające z okolicznych szczytów. Droga prowadząca tam wije się przez zakręty i oferuje widoki na dolinę poniżej.

Ta wydma wznosi się na ponad 150 metrów w Parku Narodowym Altyn-Emel i wydaje dźwięki, gdy wiatr przesuwa się przez piasek. Zjawisko powstaje przez tarcie ziaren piasku, które tworzą różne tony w zależności od siły wiatru i tego, jak suchy jest materiał. Wspinaczka prowadzi przez drobny, jasny piasek, który ustępuje pod stopami i wywołuje małe lawiny przy każdym kroku. Z góry widok rozciąga się na otwartą stepową krainę i odległe góry. Wczesnym rankiem lub późnym popołudniem, gdy temperatura spada, zjawisko akustyczne staje się najbardziej zauważalne.

Ten kanion powstał około 12 milionów lat temu ze skał osadowych i ciągnie się przez 154 kilometry przez kazachski krajobraz. Strome ściany skalne opadają gwałtownie i tworzą labirynt wąskich wąwozów i otwartych dolin. Wiatr wyrzeźbił skały w dziwne kształty przez tysiące lat. Niektóre odcinki przypominają wieże lub kolumny. Na dnie płynie rzeka Charyn przez kamień. Kolory zmieniają się od szarych przez czerwone po żółtawe odcienie, w zależności od pory dnia i światła. Latem może być tu bardzo gorąco, podczas gdy zimowe noce są zimne. Spacerując przez ten kanion, widać warstwy z różnych epok geologicznych.

Kaskada Burhan-Bulak to wodospad w Ałatau Dżungarskim, który należy do przyrodniczych skarbów Kazachstanu. Woda spada około 112 metrów na trzech poziomach. Wodospad znajduje się w rejonie górskim wyznaczonym przez strome zbocza i ściany skalne. Kaskadę zasila woda roztopowa spływająca z wyższych wysokości. Odwiedzający docierają do tego miejsca szlakami przechodzącymi przez lasy i otwarte stoki górskie. Okolica jest spokojna, a dźwięk spadającej wody słychać z daleka.

Ta góra wznosi się na wysokość 4506 metrów i stanowi najwyższy punkt w paśmie Ałtaju. Dwa główne szczyty Biełuchy są pokryte śniegiem przez cały rok, a lodowce rozciągają się na górnych zboczach. Skała przybiera jasne odcienie szarości, a roślinność sięga do średnich wysokości, gdzie lasy iglaste stopniowo ustępują miejsca łąkom alpejskim. Wędrowcy docierają do obozów bazowych po kilku dniach marszu przez doliny przecięte rzekami. Powietrze rzednie w miarę wspinania się wyżej, a temperatury wyraźnie spadają. To miejsce należy do chronionych obszarów przyrodniczych Kazachstanu, gdzie żyją zwierzęta takie jak koziorożce i orły. Krajobraz zmienia się między stromymi ścianami skalnymi a łagodniejszymi stokami, gdzie pola śnieżne topnieją latem i tworzą strumienie.

To jezioro leży na wysokości 1449 metrów, wtulone między zalesione zbocza we wschodniej części kraju, gdzie obszar chroniony chroni rzadkie gatunki ryb i ptaków. Otoczenie tworzą lasy iglaste, które sięgają do brzegu. Czysta woda odbija okoliczne pasma górskie. Wędkarze i wędrowcy przyjeżdżają tu, aby cieszyć się ciszą. Jezioro należy do naturalnych piękności Kazachstanu i pokazuje różnorodność krajobrazów w tym regionie.

To górskie jezioro leży na wysokości 1818 metrów w dolinie Tiensz­anu. Woda odbija lasy świerkowe otaczające jego brzegi. Jezioro jest częścią systemu trzech jezior polodowcowych i służy jako punkt wyjścia do wędrówek w okoliczne regiony górskie. Szlaki wiją się przez gęste lasy iglaste, podczas gdy czysta woda jeziora odbija szczyty pobliskich gór. Wędkarze przyjeżdżają tutaj, a latem odwiedzający obozują wzdłuż brzegów.

Ten rezerwat przyrody powstał w 1926 roku i był pierwszym tego typu w Azji Środkowej. Obejmuje góry, lasy i stepy w południowych odgałęzieniach Tian Szanu. Żyją tu lamparty śnieżne, niedźwiedzie i koziorożce. Krajobraz zmienia się od suchych dolin po szczyty przekraczające 4000 metrów. Wiosenne kwiaty pokrywają zbocza, a rzeki przepływają przez głębokie wąwozy. Wędrowcy podążają starymi szlakami przez lasy jałowcowe.

To jezioro górskie leży na wysokości 1760 metrów w paśmie Trans-Ili Alatau i rozciąga się na długości 1,8 kilometra. Woda wypełnia dolinę między zalesionymi zboczami, gdzie świerki i krzewy jałowca otaczają brzegi. Okolica przyciąga odwiedzających, którzy spacerują szlakami wzdłuż wody i patrzą na górski krajobraz. Naturalne piękno tego miejsca w regionie Ałmaty przyciąga ludzi poszukujących świeżego powietrza i widoków na szczyty.

Ten park narodowy chroni około 149 000 hektarów terenu górskiego w paśmie Tien Shan. Krajobraz zmienia się od stromych skalistych stoków po zalesione doliny, przez które płyną liczne rzeki. Zwierzęta takie jak lampart śnieżny i koziorożec zamieszkują wyższe partie. Szlaki prowadzą przez różne strefy roślinne, od lasów jałowcowych po łąki alpejskie. Park znajduje się blisko granicy z Uzbekistanem i pozostaje jednym z mniej zagospodarowanych obszarów chronionych Kazachstanu.

To jezioro prezentuje niezwykłą cechę: zachodnia połowa zawiera słodką wodę, podczas gdy wschodnia połowa kryje wodę słoną. Jezioro Bałchasz rozciąga się na 614 kilometrów i znajduje się w odległym stepowym krajobrazie, gdzie zapewnia siedlisko dla ptaków wodnych i ryb. Obie połowy są rozdzielone wąską cieśniną, która zapobiega całkowitemu wymieszaniu się różnych wód. Brzegi są przeważnie płytkie i pokryte trzciną, podczas gdy w niektórych miejscach można znaleźć piaszczyste plaże.

Ten park narodowy rozciąga się na około 400 hektarach zalesionych wzgórz w obwodzie Akmoła. Zwiedzający mogą wędrować szlakami przebiegającymi przez tereny, gdzie żyją jelenie maral, żubry i sarny. Krajobraz przeplata się między lasami, otwartymi łąkami i łagodnymi zboczami. Teren jest spokojny i niezabudowany, z punktami obserwacyjnymi wzdłuż ścieżek umożliwiającymi wgląd w życie zwierząt.

To górskie jezioro leży w Parku Narodowym Jezior Kołsaj i powstało po osuwisku, które wypełniło dolinę. Pod powierzchnią wody wciąż stoją pnie zatopionego świerka, które wystają jak blade maszty z głębiny. Woda świeci w zimnych turkusowych odcieniach, które zmieniają się wraz ze światłem. Wokół jeziora rosną drzewa iglaste na skalistym gruncie. Latem woda pozostaje zimna, a zimą powierzchnia zamarza. Jezioro Kajndy należy do naturalnych piękności Kazachstanu i pokazuje, jak krajobrazy mogą się przemieniać przez zjawiska geologiczne.

Jezioro Tengiz leży w północnym Kazachstanie i obejmuje około 1590 kilometrów kwadratowych słonej wody. Podczas migracji zatrzymuje się tu ponad 300.000 flamingów, co czyni to jezioro godnym uwagi elementem wśród naturalnych piękności Kazachstanu. Płytkie brzegi i słona woda tworzą warunki, które przyciągają te ptaki i zapewniają im pożywienie. Odwiedzający doświadczają otwartego krajobrazu i obserwują, jak flamingi gromadzą się w dużych grupach wzdłuż wody.

To jezioro leży między Kazachstanem a Uzbekistanem. Od 1960 roku jego powierzchnia skurczyła się o 90 procent, ponieważ rzeki zostały przekierowane. Woda się cofnęła, pozostawiając suche równiny tam, gdzie kiedyś były fale. Łodzie spoczywają na piasku, z dala od brzegu. Region pokazuje, jak krajobrazy mogą się zmieniać, gdy woda znika. Niektóre odcinki wciąż zatrzymują wodę, inne zamieniły się w solniska. Powietrze pachnie solą, a wiatr niesie drobny pył nad ziemią.

Ten park przyrody leży w górach północnego Kazachstanu i chroni cztery jeziora, wychodnie granitowe i lasy sosnowe. Teren zmienia się między zalesionymi stokami a otwartymi płaskowyżami, gdzie formacje skalne wznoszą się w zaokrąglonych kształtach z ziemi. Szlaki wiją się przez drzewa i prowadzą do brzegów. Rośliny rosnące tylko w tym regionie przystosowały się do suchego klimatu i rozwijają się wśród skał i gleby.

Ten park narodowy obejmuje zalesione góry i otwarte wyżyny we wschodniej części kraju. Sosny rosną wśród granitowych głazów wznoszących się w zaokrąglone szczyty. Jeziora leżą w dolinach otoczonych lasem. Szlaki prowadzą przez różne krajobrazy, od gęstej roślinności po skaliste stoki. Dzikie zwierzęta żyją w lasach i górach, chronione przed osadnictwem ludzkim.

Ten park narodowy obejmuje ponad 70 000 hektarów na północy Kazachstanu i chroni formacje skalne, lasy sosnowe oraz jeziora słodkowodne. Krajobraz łączy tereny zalesione z otwartymi przestrzeniami, gdzie żyje wiele gatunków ptaków. Szlaki prowadzą przez zalesione zbocza i wzdłuż brzegów jezior. Wiosną i latem gnieżdżą się tu różne gatunki, podczas gdy jesienią iglaste drzewa kontrastują z żółtymi trawami.

Ten park narodowy rozciąga się na górach Zhongar w południowo-wschodnim Kazachstanie i chroni krajobraz górski z lodowcami, lasami i łąkami wysokogórskimi. Rzeźba terenu zmienia się pomiędzy głębokimi dolinami a szczytami przekraczającymi 4000 metrów. Roślinność różni się znacznie w zależności od wysokości: w niższych strefach rosną drzewa liściaste i iglaste, podczas gdy w wyższych częściach dominują alpejskie łąki i strefy skalne. Obszar leży na granicy różnych stref klimatycznych, co wyjaśnia różnorodność gatunków. Często widuje się tu koziorożce, świstaki i różne ptaki drapieżne. Doliny zielenią się latem, podczas gdy wyższe obszary pozostają pokryte śniegiem nawet w lipcu. Wędrowcy doświadczają tu różnorodnej przyrody między łąkami, formacjami skalnymi i polami lodowcowymi.

Ten park narodowy rozciąga się na 200 000 hektarów wzdłuż północnej strony gór Tian Shan i łączy lodowce z rozległymi lasami iglastymi. Chroniony obszar znajduje się w pobliżu Ałmaty i stanowi część naturalnych krajobrazów Kazachstanu. Wysokości sięgają od stref dolinnych po szczyty, tworząc różne strefy klimatyczne i ekosystemy. Szlaki prowadzą przez zalesione zbocza, wzdłuż górskich potoków i do punktów widokowych.

Park Narodowy Katon-Karagaj rozciąga się po wschodnich stokach gór Ałtaju, obejmując doliny, wzgórza i wysokie płaskowyże. Ten chroniony obszar zachowuje rozległe lasy modrzewiowe, które jesienią stają się złote, oraz łąki alpejskie kwitnące latem. Krajobraz zmienia się między gęstymi lasami a otwartymi przestrzeniami, gdzie pasterze pasą swoje zwierzęta. Wyższe partie pokazują ośnieżone szczyty, które pozostają białe przez cały rok. Szlaki piesze prowadzą przez różne strefy roślinności, od dolin rzecznych po grzbiety górskie. Lokalne społeczności używają tradycyjnych tras przez ten obszar, a park jest domem dla różnych zwierząt, w tym ptaków drapieżnych i kopytnych ssaków.

Te formacje skał osadowych pochodzą sprzed 400 milionów lat. Erozja odsłoniła warstwy czerwonych, żółtych i białych minerałów na zboczach. Kolory zmieniają się w zależności od światła słonecznego i pory dnia. Odwiedzający spacerują wśród formacji skalnych i obserwują procesy geologiczne, które rozwijały się przez miliony lat. Krajobraz wyraźnie pokazuje różne okresy historii Ziemi.

Ten rezerwat przyrody rozciąga się na 65000 hektarów wokół jeziora Alakol i służy jako przystanek dla ptaków wędrownych podróżujących między Syberią a południową Azją. Jezioro leży w suchej kotlinie otoczonej stepem i niskimi wzgórzami. Wiosną i jesienią gromadzą się tu stada ptaków wodnych, w tym pelikany, kormorany i mewy. Brzegi są częściowo piaszczyste, częściowo porośnięte trzciną, a woda zmienia kolor od bladoniebieskiego po turkusowy w zależności od światła. Roślinność przystosowała się do klimatu kontynentalnego z gorącymi latami i zimnymi zimami. Niektóre gatunki rosną tylko w tym regionie i przez tysiące lat przystosowały się do zasolonych gleb. Rezerwat chroni te siedliska i pozwala obserwować ptaki z bliska, zwłaszcza podczas sezonów wędrówek.