Wieże zegarowe: historyczne czasomierze, punkty architektoniczne

Big Ben wznosi się na północnym krańcu Pałacu Westminsterskiego i odmierza czas wzdłuż Tamizy od 1859 roku. Ta neogotycka wieża o wysokości 96 metrów mieści wielki dzwon, który bije co kwadrans, w towarzystwie czterech mniejszych dzwonów odgrywających carillon westminsterski. Projekt Augustusa Pugina przedstawia szczegółowe murarstwo i cztery tarcze zegarowe o średnicy siedmiu metrów. Zwiedzający mogą wspiąć się 334 schodami do dzwonnicy, choć zwiedzanie wymaga rezerwacji kilka miesięcy wcześniej. W przyległych salach odbywają się sesje parlamentarne, a Most Westminsterski oferuje dobry punkt widokowy do fotografii.

Królewska wieża zegarowa w Mekce wznosi się na 601 metrów i stanowi centralny element kompleksu Abraj Al Bait z widokiem na meczet Masjid al-Haram. Każda z czterech tarcz zegara mierzy 43 metry średnicy i jest zwieńczona pozłacaną iglicą w kształcie półksiężyca o wysokości 21 metrów. Ukończona w 2012 roku struktura mieści hotel, jednostki mieszkalne i sale modlitewne. Oświetlenie LED zegara pozostaje widoczne z odległości ponad 10 kilometrów w nocy. Wieża służy jako punkt orientacyjny dla ponad dwóch milionów rocznych pielgrzymów i koordynuje godziny modlitwy dla odwiedzających z różnych stref czasowych.

Wieża Spasskaja wznosi się na wschodniej ścianie moskiewskiego Kremla i służy jako główne wejście do historycznego kompleksu od 1625 roku. Mierząca 71 metrów wysokości wieża zawiera zegar astronomiczny zaprojektowany przez Christophera Gallowaya z Anglii, którego mechanizm był odnowiony kilkakrotnie, ostatnio w 1999 roku. Tarcze zegarowe widoczne są na wszystkich czterech stronach i odmierzają czas dla okolicznych placów, w tym Placu Czerwonego. Wieża łączy rosyjskie i zachodnioeuropejskie elementy architektoniczne z XVII wieku i mieści dzwony, które biją podczas oficjalnych uroczystości państwowych.

Wieża zegarowa Rajabai wznosi się na kampusie Uniwersytetu w Mumbaju, neogotycka struktura o wysokości 85 metrów wybudowana między 1869 a 1878 rokiem według projektu architekta George'a Gilberta Scotta. Bankier i filantrop Premchand Roychand sfinansował budowę i nazwał ją na cześć swojej matki Rajabai. Wieża pierwotnie grała kilka razy dziennie melodie, w tym Rule Britannia, za pomocą swojego karyliona i służyła jako punkt orientacyjny dla statków w porcie, jednocześnie dostarczając sygnały czasowe dla ludności. Fasada przedstawia szczegółowe prace kamieniarskie z postaciami z różnych kultur. Dziś wieża zegarowa Rajabai wraz z przylegającą biblioteką uniwersytecką stanowi część zespołu wiktoriańskich i secesyjnych budynków Mumbaju wpisanego na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Ten zegar astronomiczny na południowej ścianie Staromiejskiego Ratusza został zainstalowany w 1410 roku i należy do najstarszych działających zegarów astronomicznych na świecie. Średniowieczny mechanizm wyświetla czas babiloński, staroczeski czas, czas niemiecki i czas gwiazdowy. Dwie główne tarcze tworzą jego rdzeń: górna tarcza astronomiczna pokazuje pozycje słońca i księżyca w zodiaku, podczas gdy dolna tarcza kalendarzowa przedstawia miesiące z odpowiadającymi im znakami zodiaku. Co godzinę między 9 a 23 mechaniczna procesja dwunastu apostołów przesuwa się za dwoma oknami nad tarczą astronomiczną. Zegar był wielokrotnie naprawiany i rozbudowywany na przestrzeni wieków, szczególnie po poważnych uszkodzeniach podczas II wojny światowej. Zegarmistrz Mikuláš z Kadaně i astronom Jan Šindel są uznawani za oryginalnych budowniczych.

Zytglogge to XIII-wieczna wieża zegarowa, która pierwotnie służyła jako zachodnia brama fortyfikacji starego miasta w Bernie. Jej XV-wieczny zegar astronomiczny pokazuje nie tylko godzinę, ale także dzień tygodnia, miesiąc, znak zodiaku i fazy księżyca. Co godzinę mechaniczne figury przedstawiające błazna, piającego koguta i paradę niedźwiedzi przyciągają uwagę przechodniów. Wieża wyznacza punkt zerowy dla wszystkich pomiarów odległości w kantonie Bernie i znajduje się w obrębie perimetru obiektu światowego dziedzictwa UNESCO.

Giralda służy jako punkt orientacyjny w Sewilli od ponad ośmiu stuleci, łącząc mauretańskie i chrześcijańskie tradycje budowlane. Konstrukcja o wysokości 104 metrów powstała w XII wieku jako minaret głównego meczetu za panowania Almohadów i została przekształcona w dzwonnicę katedry po Rekonkwiście. Poziomy renesansowe dodano w XVI wieku. Zamiast schodów przez wnętrze Giraldy przebiega rampa, pierwotnie zaprojektowana tak, aby konni strażnicy mogli dotrzeć na szczyt. Platforma widokowa oferuje widoki na stare miasto, a Giralda stanowi część wpisanej na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO katedry w Sewilli.

Wieża zegarowa ratusza w Filadelfii wznosi się na ponad 168 metrów i zaliczała się do najwyższych zamieszkałych budynków świata w momencie ukończenia w 1901 roku. Cztery tarcze zegara mierzą po osiem metrów średnicy i działają za pomocą mechanizmu mechanicznego napędzanego czterema odważnikami o wadze jednej tony każdy. Na szczycie wieży stoi ośmiometrowy pomnik z brązu przedstawiający Williama Penna, założyciela kolonii Pensylwania. Platforma widokowa oferuje widoki na centrum i okoliczne dzielnice. Wieża wyznacza geograficzny środek pierwotnego planu urbanistycznego i łączy funkcję punktu orientacyjnego dla mieszkańców z precyzyjnym pomiarem czasu publicznego.

Tour de la Paix stanowi centralny element Parliament Hill w Ottawie i wznosi się na 92 metry nad miastem. Ta wieża zegarowa została zbudowana między 1919 a 1927 rokiem jako pomnik wojenny i wyznacza główne wejście do Budynku Centralnego kanadyjskiego Parlamentu. Wieża mieści carillon z 53 dzwonami oraz Izbę Pamięci, przestrzeń upamiętniającą poległych Kanadyjczyków. Cztery podświetlane tarcze zegarowe o średnicy 4,8 metra wskazują czas nad miastem. Wieża zawiera również platformę widokową na wysokości około 70 metrów, oferującą widoki na Ottawę i rzekę Ottawa.

Wieża zegarowa Ferry Building wznosi się na 75 metrów nad nabrzeżem San Francisco i stanowi punkt orientacyjny portowy od 1898 roku. Zaprojektowana w stylu hiszpańskiego renesansu wieża czerpie inspirację z Giraldy w Sewilli i mieści mechanizm zegarowy napędzający cztery tarcze o średnicy 4,3 metra. Budynek przetrwał trzęsienie ziemi z 1906 roku i został odnowiony na początku XXI wieku, zachowując oryginalne detale architektoniczne. Wieża oznacza wschodni kraniec Market Street, łącząc centrum z zatoką.

Ta 93-metrowa wieża zegarowa z 1914 roku zaprojektowana przez Johna Galena Howarda stoi w centrum kampusu Berkeley. Wieża mieści carillon z 61 dzwonami, które rozbrzmiewają trzy razy dziennie, i służy jako centralny punkt orientacyjny od ponad stu lat. Platforma widokowa na wysokości 60 metrów oferuje widoki na zatokę San Francisco i okoliczne wzgórza. Architektura łączy techniczną precyzję z klasycznymi formami i wykazuje wpływ weneckiej dzwonnicy na placu Świętego Marka.

Wieża Zimmera w Lier mieści astronomiczny zegar z początku XX wieku zaprojektowany przez zegarmistrza Louisa Zimmera. Konstrukcja posiada trzynaście tarcz, które pokazują nie tylko czas, ale także fazy księżyca, pływy, znaki zodiaku i inne zjawiska astronomiczne. Zimmer ukończył zegar w 1930 roku, dodając go do istniejącej średniowiecznej wieży Korneliusza. Mechanizm dokumentuje możliwości techniczne mechanicznego pomiaru czasu w tym okresie. Zwiedzający mogą zwiedzić wnętrze wieży i obserwować działanie poszczególnych tarcz.

Custom House Tower wyróżnia się w panoramie dzielnicy finansowej Bostonu, łącząc architekturę neoklasyczną z historią handlu morskiego miasta. Wzniesiony w latach 1837-1847 jako budynek federalny, otrzymał charakterystyczną wieżę zegarową w 1915 roku, która przez dziesięciolecia pozostawała najwyższą konstrukcją w mieście. Cztery tarcze zegara mają ponad 4 metry średnicy każda i były widoczne z dużej części portu w Bostonie, pozwalając wpływającym statkom odczytywać czas. Wieża pierwotnie służyła jako urząd celny, monitorujący ruch statków i cła importowe. Fasada z granitu i kamienia prezentuje ręcznie rzeźbione detale typowe dla budynków federalnych z XIX wieku, podczas gdy dodana sekcja wieżowa ukształtowała panoramę miasta.

Wieża Zegarowa, znana lokalnie jako Ghari Chowk, wznosi się w obrębie murów starego miasta w Lahaur i łączy kilka tradycyjnych bazarów przy ruchliwym skrzyżowaniu. Ta struktura z brytyjskiego okresu kolonialnego łączy architekturę wiktoriańską z lokalnymi tradycjami budowlanymi i służy jako punkt orientacyjny od ponad wieku. Wieża wyznacza przejście między historycznymi dzielnicami i nadal pełni funkcję ważnego miejsca spotkań w tkance miejskiej Lahaur, gdzie mieszkańcy i odwiedzający gromadzą się od pokoleń.

Wieża zegarowa dworca Waterbury Union Station wznosi się na 73 metry nad miastem i stanowi jedną z najważniejszych architektonicznie stacji kolejowych Nowej Anglii. Ukończony w 1909 roku dworzec łączy elementy włoskiego renesansu z klasyczną architekturą amerykańską. Wieża od ponad wieku określa panoramę Waterbury i służy jako punkt orientacyjny dla podróżnych i mieszkańców. Stacja pozostaje połączona z regionalną siecią kolejową i dokumentuje historię kolei w Connecticut.

Torre dell'Orologio na Placu Świętego Marka wzniesiono pod koniec XV wieku i od ponad pięciuset lat służy jako publiczny zegar Wenecji. Zegar astronomiczny wskazuje godziny, fazy księżyca i znaki zodiaku na niebieskiej emaliowanej tarczy ze złoconymi detalami. Dwie brązowe postacie zwane Maurami od 1497 roku biją w dzwon nad wieżą oznajmiając każdą godzinę. Mechanizm był wielokrotnie restaurowany, ostatnio na początku XXI wieku, zachowując oryginalny system zegarowy. Zwiedzający mogą wejść na wieżę podczas zwiedzania z przewodnikiem, które umożliwia poznanie mechanizmu i zapewnia widoki na plac.

Jam Gadang stoi w centrum Bukittinggi i łączy tradycyjne formy architektoniczne Minangkabau z publiczną funkcją pomiaru czasu. Zbudowana w 1926 roku konstrukcja osiąga wysokość 26 metrów i posiada charakterystyczny dach w kształcie rogów bawoła, odzwierciedlający lokalny styl. Cztery tarcze zegarowe pokazują istotny szczegół: cyfra cztery pojawia się jako IIII zamiast rzymskiego IV. Platforma widokowa zapewnia widoki na miasto i otaczające wzgórza Sumatry Zachodniej. Wieża zegarowa została odbudowana po trzęsieniu ziemi w 1926 roku i od tego czasu wyznacza dzielnicę biznesową na placu dla pieszych.

Ta wieża zegarowa wznosi się na centralnym placu Jaffy i wyznacza historyczne wejście do starego miasta. Zbudowana w 1906 roku pod administracją osmańską z okazji srebrnego jubileuszu sułtana Abdula Hamida II, konstrukcja sięga około 25 metrów i prezentuje cztery tarcze zegarowe. Wieża służy jako punkt orientacyjny dla mieszkańców i turystów od ponad wieku. Jej architektura łączy elementy osmańskie i europejskie typowe dla początku dwudziestego wieku. Wieża wyznacza granicę między starą Jaffą a nowszymi dzielnicami Tel Awiwu.

Wieża Zegarowa w Sapporo to drewniana konstrukcja zbudowana w 1878 roku, która pierwotnie służyła jako sala ćwiczeń dla Szkoły Rolniczej w Sapporo. Dzięki białej fasadzie z desek i charakterystycznej kwadratowej wieży budynek stanowi jeden z nielicznych zachowanych przykładów architektury zachodniej z wczesnego okresu Meiji na Hokkaido. Mechanizm zegara został wyprodukowany w Bostonie w 1881 roku i nadal wybija każdą pełną godzinę. Konstrukcja funkcjonuje obecnie jako muzeum pośród nowoczesnego centrum miasta i dokumentuje rozwój miasta od osady rolniczej do znaczącego obszaru miejskiego. Jako część tej kolekcji historycznych zegarów wieża ilustruje przyjęcie zachodniej technologii i stylów architektonicznych podczas modernizacji Japonii pod koniec XIX wieku.

Ghanta Ghar stoi w centrum Katmandu i pełni funkcję publicznego zegara w stolicy Nepalu. Ta wieża zegarowa wyznacza punkt na skrzyżowaniu kilku głównych ulic, łącząc historyczne planowanie urbanistyczne z praktyczną funkcją orientacyjną. Podobnie jak inne wieże zegarowe w kolekcji, Ghanta Ghar odzwierciedla rolę tych budowli jako miejskich punktów odniesienia, które łączą obecność architektoniczną z pomiarem czasu i przyczyniają się do kształtowania rytmu życia publicznego w Katmandu.

Peace Watch to wieża zegarowa położona przy Muzeum Pokoju w Hiroszimie. Struktura stoi w Parku Pamięci Pokoju i służy jako element architektoniczny w obrębie miejskiego kompleksu poświęconego upamiętnieniu wydarzeń z 6 sierpnia 1945 roku. Wieża łączy współczesny projekt z praktyczną funkcją pomiaru czasu, wpisując się w kolekcję historycznych wież zegarowych, które łączą precyzję techniczną ze znaczeniem publicznym. Zwiedzający muzeum przechodzą obok wieży kierując się do przestrzeni wystawienniczych.

Puerta del Reloj stanowi historyczny główny wjazd do otoczonego murami starego miasta Cartagena, łącząc zewnętrzne fortyfikacje z centrum kolonialnego miasta. Zbudowana w XVI wieku jako element murów obronnych, brama otrzymała charakterystyczną dzwonnicę w XIX wieku, która mieści zegar z czterema tarczami. Konstrukcja składa się z trzech łukowatych przejść, przy czym centralny łuk był pierwotnie przeznaczony dla powozów, a boczne dla pieszych. Jako część umocnień obronnych brama stanowi przykład hiszpańskiej kolonialnej architektury wojskowej i od wieków funkcjonuje jako główny punkt dostępu do historycznej dzielnicy. Wieża zapewnia widoczny z daleka punkt orientacyjny przy Plaza de los Coches, wyznaczając przejście między nowoczesną dzielnicą Getsemaní a wpisanym na listę UNESCO starym miastem.

Joseph Chamberlain Memorial Clock Tower, znana jako Old Joe, wznosi się na 100 metrów nad kampusem Uniwersytetu w Birmingham i stanowi jedną z najbardziej rozpoznawalnych konstrukcji zegarowych w angielskiej architekturze akademickiej. Ukończona w 1908 roku czerwona ceglana wieża honoruje Josepha Chamberlaina, pierwszego kanclerza uniwersytetu, i łączy formy neoremanskie z lokalnymi materiałami budowlanymi. Tarcza zegara ma ponad siedem metrów średnicy, podczas gdy cztery brązowe dzwony odmierzają życie akademickie w dzielnicy Edgbaston od ponad stulecia. Platforma widokowa na wysokości 50 metrów oferuje widoki na teren uniwersytecki i dachy Birmingham. Ta wieża zegarowa łączy historyczną misję edukacyjną z praktyczną funkcją pomiaru czasu i stanowi architektoniczne centrum jednego z najważniejszych kompleksów kampusowych w Wielkiej Brytanii.

Wieża zegarowa łączy precyzję techniczną z elementami architektonicznymi z różnych okresów. Ta widoczna struktura wznosi się w centrum miasta i służy jako lokalny punkt orientacyjny. Wieża często zapewnia punkt widokowy na okolice i prezentuje osiągnięcia mechaniczne w zakresie pomiaru czasu. Jako część infrastruktury historycznej wieża zegarowa dokumentuje rozwój publicznego pomiaru czasu w Portugalii. Zwiedzający mogą zbadać konstrukcję i funkcjonalne aspekty instalacji.

Ghanta Ghar to wysoka wieża zegarowa w centrum Dźodhpuru, wyznaczająca wejście na ruchliwy targ Sardar. Konstrukcja powstała za panowania maharadży Sardara Singha w latach dziesięcych XX wieku, łącząc lokalną architekturę radźpucką z wpływami kolonialnymi. Wieża wznosi się nad otaczającym bazarem i od ponad wieku służy jako punkt orientacyjny dla mieszkańców i odwiedzających. Jej położenie na skrzyżowaniu kilku ulic handlowych czyni ją naturalnym miejscem spotkań w starym mieście, gdzie sprzedawcy oferują przyprawy, tkaniny i rękodzieło.

Wieża Zegarowa w Izmirze wznosi się w sercu placu Konak, centralnego punktu spotkań w centrum miasta. Ta struktura z 1901 roku o wysokości 25 metrów upamiętnia 25. rocznicę wstąpienia na tron sułtana Abdülhamida II i została zaprojektowana przez francuskiego architekta Raymonda Charlesa Péré w stylu osmańskim z mauretańskimi detalami zdobniczymi. Cztery fontanny u jej podstawy były darem od cesarza Wilhelma II, podczas gdy mechanizm zegara został dostarczony przez niemiecką firmę Johann Mannhardt. Wieża tworzy rozpoznawalny zespół z pobliskim meczetem Yalı, obramowując plac na tle zatoki izmirskiej. Jej szczegółowa obróbka kamieniarska i ośmioboczny projekt czynią ją trwałym punktem orientacyjnym dla mieszkańców i odwiedzających przechodżących przez ruchliwy plac.

Wieża Zegarowa Dolmabahçe wznosi się obok Pałacu Dolmabahçe nad Bosforem i została zbudowana między 1890 a 1895 rokiem za panowania sułtana Abdülhamida II. Neobarokowa wieża o wysokości 27 metrów prezentuje cztery tarcze zegarowe i stoi na kwadratowej podstawie z dekoracyjnymi reliefami. Francuski architekt Sarkis Balyan zaprojektował konstrukcję, która łączy osmańskie i europejskie elementy stylistyczne. Mechanizm zegara został dostarczony przez Johanna Mayera z Francji. Wieża wyznacza główne wejście do kompleksu pałacowego i służyła jako publiczny instrument do pomiaru czasu dla dzielnicy Beşiktaş.

Torre del Mangia została zbudowana między 1338 a 1348 rokiem na Piazza del Campo w Sienie i osiąga wysokość 88 metrów. Smukła ceglana konstrukcja została zaprojektowana przez architekta Lippo Memmiego i stoi obok Palazzo Pubblico, gotyckiego ratusza miasta. Nazwa odnosi się do pierwszego dzwonnika, Giovanniego di Duccio, którego przydomek Mangiaguadagni (pożeracz zysków) odzwierciedlał jego rozrzutne nawyki. Biały trawertynowyy szczyt wieży mieści dzwon z 1666 roku, historycznie używany do zwoływania posiedzeń rady i ostrzegania przed niebezpieczeństwami. Odwiedzający mogą wejść ponad 400 schodami na platformę widokową, która zapewnia panoramiczne widoki na średniowieczny krajobraz miejski i toskańską wieś.

Torre dell'Orologio wznosi się na skraju Piazza delle Erbe w Mantui, wyznaczając jeden z centralnych placów publicznych miasta. Struktura pochodzi z XV wieku i wykazuje cechy architektury renesansowej północnych Włoch. Mechanizm zegarowy był wielokrotnie modyfikowany, aby spełniać standardy mechaniczne różnych epok. Widoczna z placu wieża pełni zarówno funkcję strażnika czasu, jak i punktu orientacyjnego w historycznym centrum miasta. Budowla wpisuje się w rozwój urbanistyczny Mantui kształtowany pod rządami rodziny Gonzaga. Jej położenie przy Piazza delle Erbe, tradycyjnym placu targowym, podkreśla rolę, jaką wieża odgrywała w życiu publicznym miasta przez wieki.

Reloj Monumental de Tecozautla wznosi się w centrum tego miasta w stanie Hidalgo i wpisuje się w latynoamerykańską tradycję wież zegarowych dominujących na placach publicznych. Ta struktura łączy funkcjonalny pomiar czasu z lokalną ekspresją architektoniczną i służy jako punkt orientacyjny dla mieszkańców i odwiedzających. Wieża wyznacza centralne miejsce spotkań społeczności i reprezentuje miejskie zaangażowanie w infrastrukturę publiczną oraz tożsamość obywatelską w regionie znanym ze źródeł termalnych i produkcji rolnej.

Ta wieża zegarowa wznosi się nad przebudowanym budynkiem przemysłowym w Mott Haven w Bronxie, pochodzącym z okresu rozkwitu produkcji w dzielnicy. Wieża wyróżnia historyczny kompleks fabryczny i odzwierciedla komercyjną przeszłość okolicy, która obecnie prezentuje mieszankę przeznaczonych na nowe cele struktur przemysłowych i budynków mieszkalnych. Struktura ilustruje typowe połączenie praktycznego pomiaru czasu i orientacji architektonicznej obecne w amerykańskich budynkach fabrycznych z końca dziewiętnastego i początku dwudziestego wieku. Wieża pozostaje punktem odniesienia w krajobrazie miejskim Mott Haven i dokumentuje rozwój przemysłowy Bronxu.

Ghanta Ghar to wieża zegarowa pochodząca z okresu kolonialnych rządów brytyjskich w centrum Multanu. Konstrukcja wyznacza główny węzeł miasta i łączy europejskie elementy architektoniczne z historią urbanistyczną Azji Południowej. Wieża służy jako punkt orientacyjny w ruchliwych ulicach starego miasta i dokumentuje rozwój urbanistyczny w czasie kolonialnej administracji w XIX i na początku XX wieku w regionie Pendżabu.

Birgunj Ghanta Ghar pełni funkcję centralnej wieży zegarowej w tym nepalskim mieście granicznym, łącząc miejski pomiar czasu z lokalną tradycją architektoniczną. Konstrukcja wznosi się w sercu dzielnicy handlowej Birgunj, gdzie od czasu jej budowy stanowi punkt orientacyjny dla kupców, dojeżdżających i mieszkańców tego gęsto zaludnionego regionu wzdłuż granicy indyjsko-nepalskiej. Wieża posiada mechaniczną tarczę widoczną z wielu osi ulic i oznacza ważny węzeł w tkance miejskiej, gdzie zbiegają się szlaki handlowe i transport publiczny.

Victoria Clock Tower stoi w centrum Christchurch i reprezentuje architekturę neogotycką, która kształtowała wiktoriańską Nową Zelandię. Konstrukcja funkcjonuje jako miejski punkt orientacyjny, łącząc historyczny projekt z rolą publicznego zegara. Ta wieża należy do światowej kolekcji wież zegarowych, które łączą precyzję techniczną z różnorodnymi stylami architektonicznymi z różnych okresów.

Ta wieża zegarowa Starego Urzędu Pocztowego stoi przy Pennsylvania Avenue w Waszyngtonie i łączy funkcję z architekturą miejską. Wzniesiony pod koniec XIX wieku budynek służył pierwotnie jako główna poczta miasta i obecnie mieści muzeum dokumentujące historię doręczania poczty oraz rolę budynku w życiu publicznym stolicy. Wieża oferuje widoki na centrum miasta i reprezentuje amerykańską tradycję wież zegarowych z tamtej epoki, łączącą praktyczny pomiar czasu z monumentalnym projektem.

Torre de los Ingleses wznosi się na 75 metrów nad dzielnicą Retiro w Buenos Aires, łącząc pomiar czasu z brytyjskim wpływem na architekturę miasta. Rząd argentyński przemianował strukturę na Torre Monumental w 1982 roku po wojnie falklandzkiej, choć pierwotna nazwa utrzymuje się w powszechnym użyciu. Ukończona w 1916 roku według projektu Ambrose'a Poyntera wieża zegarowa stosuje proporcje palladiańskie i prezentuje pięć tarcz zegarowych napędzanych mechanizmem wzorowanym na westminsterskim. Zbudowana z angielskiego kamienia portlandzkiego i czerwonej ceglanej mury struktura nadal służy jako punkt orientacyjny przy Plaza Fuerza Aérea Argentina, ilustrując obecność historycznych zegarów w południowoamerykańskich krajobrazach miejskich.

Tour de l'Horloge o wysokości 45 metrów wznosi się na Quai Alexandra w Vieux-Port w Montrealu, łącząc architekturę z praktycznym pomiarem czasu. Struktura wieży została ukończona w 1922 roku i służy jako pomnik kanadyjskich marynarzy poległych w pierwszej wojnie światowej. Budynek w stylu Beaux-Arts prezentuje cztery tarcze zegarowe blisko szczytu i wyznacza wejście do historycznego obszaru portowego. Odwiedzający mogą wspiąć się wewnętrznymi schodami na platformę widokową, która oferuje widoki na rzekę Św. Wawrzyńca i panoramę miasta. Tour de l'Horloge łączy historię morską z miejskim punktem orientacyjnym.

Ta wieża zegarowa została wzniesiona w 1933 roku i wznosi się w centrum Acaxochitlán, stanowiąc rozpoznawalny element tożsamości miejskiej miasta. Konstrukcja łączy funkcjonalny pomiar czasu z lokalną ekspresją architektoniczną i kształtuje krajobraz miejski tej meksykańskiej gminy w stanie Hidalgo od niemal stulecia. Wieża służy jako publiczny punkt orientacyjny i dokumentuje techniczne i projektowe podejścia prowincjonalnych centrów administracyjnych Meksyku z początku XX wieku.