Przedstawiciele inżynierii, tarasy widokowe i kolejki emocji

Ten wiszący most dla pieszych rozciąga się na 439 metrów między dwoma szczytami górskimi na wysokości 2 320 metrów w pobliżu ośrodka narciarskiego Rosa Khutor i należał do najdłuższych konstrukcji tego typu na świecie w momencie otwarcia w 2014 roku. Projekt łączy dwa szczyty nad wąwozem, z szklanymi sekcjami podłogi wzdłuż przęsła zapewniającymi widoki prosto w dół do doliny. Odwiedzający przekraczają kołyszącą się konstrukcję jako część górskiego parku przygód obejmującego tyrolki i inne atrakcje na dużych wysokościach, często w połączeniu z przejazdami kolejką linową, aby dotrzeć do punktu wyjścia.

Ten wieżowiec o wysokości 828 metrów i 163 kondygnacjach utrzymuje rekord najwyższego budynku świata od momentu ukończenia w 2010 roku. Platforma widokowa na 148. piętrze oferuje panoramiczny widok na Dubaj, pustynię i Zatokę Perską. Wieża łączy arabskie elementy architektoniczne z nowoczesną inżynierią i mieści apartamenty mieszkalne, biura, restauracje oraz hotel. Goście docierają na górne poziomy szybkimi windami należącymi do najszybszych na świecie.

Ta 553-metrowa wieża telewizyjna była najwyższą wolnostojącą konstrukcją na świecie po ukończeniu w 1976 roku i utrzymywała to wyróżnienie przez ponad trzy dekady. Projekt z żelbetu wznosi się nad panoramą Toronto w zwężającej się formie zaprojektowanej tak, by wytrzymać obciążenia wiatrem przy prędkościach do 418 km/h. Odwiedzający docierają do obrotowej restauracji na wysokości 351 metrów oraz platformy widokowej wyposażonej w szklane panele podłogowe umożliwiające bezpośrednie widoki prosto w dół do poziomu gruntu. Druga platforma na wysokości 447 metrów zapewnia dostęp zewnętrzny i linie widokowe nad jeziorem Ontario oraz obszarem metropolitalnym. Wieża pierwotnie pełniła funkcje nadawcze dla stacji radiowych i telewizyjnych oraz demonstruje możliwości techniczne inżynierii lat 70. w budowie ekstremalnie wysokich struktur w środowiskach miejskich.

Ta 184-metrowa wieża obserwacyjna została zbudowana na Wystawę Światową w 1962 roku i pozostaje jedną z najbardziej rozpoznawalnych konstrukcji w Seattle. Space Needle dysponuje restauracją, która wykonuje pełny obrót w ciągu około godziny, oraz tarasem widokowym wyposażonym w szklane panele podłogowe zapewniające widoki na miasto, Puget Sound oraz pasma górskie Olympic i Cascade. Konstrukcja spoczywa na fundamencie sięgającym 9 metrów w głąb ziemi i została zaprojektowana tak, aby wytrzymać trzęsienia ziemi o magnitudzie do 9,0 oraz wiatry osiągające prędkość 320 kilometrów na godzinę. Gruntowna renowacja przeprowadzona między 2017 a 2018 rokiem zastąpiła ściany poziomu obserwacyjnego szkłem od podłogi do sufitu, oferując odwiedzającym nieskrępowane linie widokowe we wszystkich kierunkach. Wieża przyjmuje rocznie ponad milion odwiedzających i stanowi przykład tego, jak inżynieria z połowy XX wieku łączyła ambicje techniczne z dostępnością publiczną.

Ta ośmiopiętrowa marmurowa wieża została rozpoczęta w 1173 roku jako wolnostojąca dzwonnica przyległej katedry i zaczęła przechylać się na południe podczas budowy. Przechylenie powstało, ponieważ miękka glina i piasek pod fundamentami nie mogły równomiernie utrzymać konstrukcji o wadze 14 500 ton. Wieża osiąga 56 metrów po niższej stronie i obecnie stoi pod kątem 3,97 stopnia. Odwiedzający mogą wspiąć się po 251 stopniach na najwyższą galerię i podziwiać widoki na Piazza dei Miracoli, jednocześnie doświadczając bezpośrednio wyzwania konstrukcyjnego, które od wieków zajmuje inżynierów i architektów.

Ten most podwieszany rozpięty nad doliną Tarn na wysokości 336 metrów jest jedną z najwyższych konstrukcji mostowych na świecie. Siedem pylonów podtrzymuje 2,5-kilometrową jezdnię między Paryżem a Béziers, przy czym najwyższy maszt osiąga 343 metry. Otwarta w 2004 roku konstrukcja została zaprojektowana przez Normana Fostera i łączy wydajność techniczną ze smukłą formą. Zwiedzający mogą przejechać pojazdem lub zatrzymać się w centrum dla odwiedzających na północnym końcu, które oferuje wgląd w planowanie i budowę projektu. W pogodne dni widoki rozciągają się od dna doliny po płaskowyże Masywu Centralnego.

Ten stalowy roller coaster w Jackson osiąga wysokość 139 metrów i przyspiesza do 206 kilometrów na godzinę w 3,5 sekundy. Kingda Ka wykorzystuje hydrauliczny system startu, który napędza pociągi poziomo, zanim wystrzeli je na pionową wieżę, a następnie spadną w spiralę o 270 stopni. Atrakcja została otwarta w 2005 roku i przez kilka lat utrzymywała rekord jako najwyższy i najszybszy roller coaster na świecie. Cały przejazd trwa około 28 sekund i oferuje odwiedzającym bezpośrednie doświadczenie ekstremalnych sił przyspieszenia, które może wygenerować nowoczesna inżynieria parków rozrywki.

Ta żelazna wieża o wysokości 324 metrów została zbudowana w 1889 roku na Wystawę Światową i demonstruje możliwości techniczne francuskich inżynierów pod koniec XIX wieku. Konstrukcja stoi na Polu Marsowym i oferuje widoki na Paryż i okoliczny region z trzech platform widokowych. Stalowa struktura waży około 10 000 ton i była najwyższą konstrukcją stworzoną przez człowieka na świecie w momencie ukończenia. Wieża przyjmuje rocznie kilka milionów odwiedzających, którzy mogą dostać się na platformy windami lub schodami.

Ten park rozrywki w Fujiyoshida położony jest u północnej podstawy góry Fuji i prowadzi cztery kolejki górskie zaprojektowane dla ekstremalnych spadków i przyspieszenia. Obiekt obejmuje atrakcje, które w momencie otwarcia ustanawiały rekordy najwyższego spadku i najszybszego startu, w tym jedną z nachyleniem 79 stopni i inną osiągającą prędkości 172 kilometrów na godzinę. Atrakcje wykorzystują hydrauliczne systemy startowe i zaawansowaną technologię zabezpieczeń, aby generować intensywne siły grawitacyjne. Park przyciąga rocznie około dwóch milionów odwiedzających, którzy przybywają na szybkie przejażdżki, a także atrakcje tematyczne i pokazy, z 3.776-metrowym szczytem góry Fuji tworzącym tło dla instalacji.

Ta wieża osiąga wysokość 634 metrów i służy jako obiekt nadawczy z dwoma platformami widokowymi i centrum handlowym u podstawy. Konstrukcja została ukończona w 2012 roku i zastąpiła starszą Tokyo Tower jako główne miejsce transmisji sygnałów telewizji cyfrowej w regionie Kanto. Dolna platforma widokowa znajduje się na wysokości 350 metrów, górna na 450 metrów, a obie oferują widoki na cały obszar metropolitalny i w pogodne dni aż do góry Fuji. Konstrukcja ze stali i żelbetu wykorzystuje system kontroli wibracji, który absorbuje ruchy sejsmiczne, będąc niezbędnym przystosowaniem do aktywności sejsmicznej Japonii. Wokół wieży rozciąga się dzielnica handlowa z restauracjami, sklepami i akwarium.

Ten park rozrywki w północnej części hrabstwa Los Angeles obsługuje 19 kolejek górskich na 105 hektarach górskiego terenu na północ od Santa Clarita. Kolekcja obejmuje stalowe konstrukcje z pionowymi zjazdami, wielokrotnymi inwersami i systemami przyspieszenia startowego osiągającymi prędkości powyżej 160 km/h. Full Throttle napędza pasażerów przez 49-metrową konstrukcję pętli, podczas gdy Twisted Colossus wykorzystuje hybrydowy projekt drewno-stal z dwoma równoległymi torami. X2 obraca siedzenia o 360 stopni podczas jazdy, a Goliath osiąga wysokość 78 metrów. Park znajduje się około 56 kilometrów na północny zachód od centrum Los Angeles i przyciąga kilka milionów gości rocznie, którzy chcą doświadczyć rozwoju technicznego w inżynierii kolejek górskich.

Ten park rozrywki na wzgórzach na południe od jeziora Garda przyciąga 2,9 miliona odwiedzających rocznie i należy do najczęściej odwiedzanych parków tematycznych we Włoszech, rozciągając się na 45 hektarach z ponad 30 atrakcjami. Teren obejmuje siedem stref tematycznych z rollercoasterami takimi jak Blue Tornado i Raptor, karuzelę wodną oraz wieżę swobodnego spadku Space Vertigo o wysokości 40 metrów. Kompleks należy do grupy Merlin Entertainments i łączy klasyczne wesołe miasteczko z nowoczesnymi atrakcjami. Od otwarcia w 1975 roku park stale się rozwijał i obejmuje obecnie akwarium z rekinami i rybami tropikalnymi, kilka przedstawień scenicznych oraz obiekty gastronomiczne.

Ten 508-metrowy wieżowiec ze 101 kondygnacjami wykorzystuje system tłumika masowego do zarządzania obciążeniami sejsmicznymi i tajfunowymi. Taipei 101 dzierżył tytuł najwyższego budynku świata od otwarcia w 2004 roku do 2010 roku i pozostaje przykładem inżynierii konstrukcyjnej w regionach sejsmicznie aktywnych. Centralny tłumik waży 660 ton metrycznych i swobodnie waha się między 87. a 92. piętrem, redukując ruch wieży podczas silnych wiatrów i wstrząsów tektonicznych do 40 procent. Zwiedzający mogą zobaczyć ten system inżynieryjny z bliska przed dotarciem na platformy widokowe na 89. i 91. piętrze, które oferują widoki na Tajpej i okoliczne góry.

Ta instalacja świetlna w Canberze wykorzystuje precyzyjnie obliczony otwór w dachu, by ramować australijskie niebo w nowy sposób. James Turrell zaprojektował strukturę, aby wyostrzyć percepcję naturalnego światła – odwiedzający leżą na kamiennych ławach i obserwują, jak kolor i intensywność zmieniają się z upływem godzin. Okrągły otwór pełni funkcję ramy dla ruchu chmur, przejść zmierzchowych i nocnych warunków świetlnych. Projekt łączy dokładną inżynierię z intencją uczynienia właściwości fizycznych światła i nieba percepcyjnymi bez rozpraszania, i rozszerza tę kolekcję jako budowla, która stosuje umiejętności techniczne do celów kontemplacyjnych.

Ta wieża widokowa w Rotterdamie wznosi się 185 metrów nad miastem i zapewnia dostęp do obrotowej platformy widokowej, z której odwiedzający mogą obserwować port, architekturę miejską i okoliczny region. Euromast został ukończony w 1960 roku i początkowo służył jako wieża wystawowa dla międzynarodowej wystawy ogrodniczej Floriade, zanim został rozbudowany o dodatkową sekcję w 1970 roku. Konstrukcja obejmuje wiele poziomów z restauracjami i obszarami widokowymi, przy czym najwyższa platforma jest dostępna przez obrotową gondolę transportującą zwiedzających na szczyt. Osiągnięcie inżynieryjne odzwierciedla powojenny rozwój w Holandii, kiedy Rotterdam ponownie umacniał swoją pozycję jako nowoczesne miasto portowe. Wieża pozostaje jednym z najbardziej widocznych punktów orientacyjnych miasta i przyciąga dziesiątki tysięcy zwiedzających rocznie, którzy chcą doświadczyć innowacji technicznych połączonych z praktyczną architekturą obserwacyjną.

Ten pier rozrywkowy rozciąga się na 340 metrów nad Zatoką Meksykańską i obejmuje 16 mechanicznych atrakcji umieszczonych nad wodą. Konstrukcja stoi na fundamentach historycznego mola z 1943 roku, zniszczonego przez huragan Ike w 2008 roku i ponownie otwartego w 2012 roku z nowoczesną konstrukcją stalową. Odwiedzający znajdą tu kolejki górskie, karuzele łańcuchowe i diabelski młyn oferujący widoki na wybrzeże Teksasu. Molo stanowi techniczny przykład tego, jak inżynierowie zakotwiczają obiekty rekreacyjne w wodach przybrzeżnych i projektują je tak, aby wytrzymały fale sztormowe. Konstrukcja opiera się na stalowych palach wbitych głęboko w dno morskie i spełnia przepisy budowlane dla stref huraganowych. Przyciągający około 400 000 gości rocznie obiekt należy do najczęściej odwiedzanych konstrukcji przybrzeżnych w Teksasie i pokazuje, jak historyczne lokalizacje moli mogą być przeprojektowywane do współczesnych zastosowań przy zachowaniu standardów inżynieryjnych dla ekstremalnych warunków pogodowych.

Ten wieżowiec o wysokości 541 metrów i 94 kondygnacjach stoi na terenie dawnego World Trade Center i stanowi od 2014 roku centralny budynek odbudowanego kompleksu w dolnym Manhattanie. One World Trade Center osiąga swoją symboliczną wysokość 1776 stóp (541 metrów) w nawiązaniu do roku Deklaracji Niepodległości, co plasuje go wśród najwyższych wież półkuli zachodniej. Platforma widokowa na kondygnacjach 100–102 oferuje widoki na Nowy Jork, New Jersey i dalej, podczas gdy sam budynek demonstruje nowoczesne techniki konstrukcyjne poprzez wzmocniony fundament i pryzmatyczną szklana elewację.

Ten granitowy pomnik został ustanowiony w 1949 roku przez biznesmena Rogera Babsona w celu promowania badań naukowych nad grawitacją. Blok o wysokości 120 centymetrów nosi wygrawerowany napis wzywający naukowców do znalezienia sposobów wykorzystania i kontrolowania sił grawitacyjnych. Babson, który chciał uhonorować odkrycia Newtona, sfinansował podobne pomniki na kilku uniwersytetach w Ameryce Północnej, w tym ten na kampusie Uniwersytetu Colgate. Tablica dokumentuje powojenną erę, gdy prywatne inicjatywy wspierały fundamentalne badania fizyczne, i pozostaje dziś świadectwem niezwykłego połączenia między sukcesem komercyjnym a idealizmem naukowym.

Ta wieża telewizyjna o wysokości 540 metrów została ukończona w 1967 roku i pozostaje najwyższą wolnostojącą konstrukcją w Europie. Wieża Ostankino została zbudowana w okresie sowieckim jako łączony obiekt radiowo-telewizyjny i dominuje nad panoramą Moskwy od ponad pięciu dekad. Dzięki platformie widokowej na wysokości 337 metrów i obrotowej restauracji konstrukcja oferuje odwiedzającym wgląd w techniczne wyzwania wysokościowego budownictwa lat sześćdziesiątych. Projekt wykorzystuje centralny trzon z żelbetu ze sprężonymi kablami stalowymi, aby wytrzymać obciążenia wiatrem i lodem występujące w klimacie kontynentalnym. Wieża nadal pełni swoją pierwotną funkcję jako punkt nadawczy i należy do najbardziej istotnych technicznie obiektów w tej kolekcji inżynieryjnych punktów orientacyjnych.

Ta wieża o wysokości 632 metrów stoi w dzielnicy finansowej Pudong i jest drugim najwyższym budynkiem na świecie ze 128 kondygnacjami. Spiralna szklana fasada otacza biura, sklepy i hotel, tworząc strukturę dwuwarstwową, która zmniejsza zużycie energii i obciążenia wiatrem. Rotacja zewnętrznej powłoki wokół wewnętrznego rdzenia czyni Shanghai Tower przykładem innowacji w inżynierii drapacza chmur. Punkt widokowy na wysokości 546 metrów oferuje widoki na Szanghaj i rzekę Huangpu. Wraz z Jin Mao Tower i Shanghai World Financial Center ta konstrukcja tworzy jeden z najbardziej rozpoznawalnych profili Azji.

Ta świątynia bahaicka łączy 27 białych marmurowych płatków ułożonych tak, by tworzyły dziewięć boków, symbolizując jedność wszystkich religii. Ukończona w 1986 roku konstrukcja wykorzystuje projekt powłokowy, który nie wymaga wewnętrznych podpór, osiągając wysokość 34 metrów i pomieszczając jednocześnie do 2500 odwiedzających. Zewnętrzna fasada jest pokryta greckim marmurem pentelickim, tym samym materiałem użytym w Partenonie, podczas gdy dziewięć otaczających basenów odbija marmurowe płatki. System wentylacji opiera się na naturalnej cyrkulacji powietrza bez mechanicznego chłodzenia. Irański architekt Fariborz Sahba zaprojektował budynek, demonstrując, jak tradycyjna symbolika może łączyć się z nowoczesną inżynierią. Świątynia przyjmuje około 4 milionów zwiedzających rocznie i stanowi jedną z najbardziej ambitnych technicznie struktur religijnych zbudowanych pod koniec XX wieku.

Te wieże ze stali i szkła w Kuala Lumpur osiągają wysokość 452 metrów i należą do technicznie najbardziej wymagających drapaczy chmur zbudowanych w Azji. Ukończone w 1998 roku Petronas Twin Towers łączą islamską geometrię z nowoczesną inżynierią: ich rzut podąża za ośmioramienną gwiazdą wywodzącą się z tradycyjnych malajskich wzorów. Most niebiański łączy obie wieże na wysokości 170 metrów na 41. piętrze i służy jako platforma widokowa. Konstrukcja wykorzystała beton wysokiej wytrzymałości i stalowy system szkieletowy zapewniający odporność sejsmiczną i stabilność wiatrową. Z 88 kondygnacjami Petronas Twin Towers pokazują możliwości techniczne budownictwa wysokościowego końca XX wieku i znajdują się wśród najczęściej odwiedzanych obiektów inżynieryjnych w Azji Południowo-Wschodniej.

Ten łuk ze stali nierdzewnej wznosi się na 192 metry i rozciąga się na 192 metry u podstawy, tworząc doskonałą symetryczną parabolę symbolizującą ekspansję na zachód w historii Stanów Zjednoczonych. Gateway Arch został zbudowany w latach 1963–1965 według projektu architekta Eero Saarinena i stanowi najwyższy sztuczny monument w kraju. System tramwajowy wewnątrz transportuje odwiedzających na platformę widokową na szczycie, skąd widoki rozciągają się na rzekę Missisipi i centrum St. Louis. To osiągnięcie inżynieryjne łączy precyzyjną produkcję ze znaczeniem symbolicznym, przyciągając miliony odwiedzających rocznie, którzy przybywają, by docenić zarówno jego formę architektoniczną, jak i znaczenie historyczne.

Ta szklana wieża o wysokości 310 metrów licząca 72 piętra wznosi się nad Londynem i oferuje galerie widokowe z widokami na miasto rozciągające się nad Tamizą i okolicznymi dzielnicami. The Shard został ukończony w 2012 roku i mieści biura, restauracje, mieszkania oraz publiczne obszary widokowe rozmieszczone na wielu poziomach. Jego charakterystyczna zwężająca się szklana forma została zaprojektowana przez włoskiego architekta Renzo Piano i stanowi jedną z najwyższych konstrukcji w Europie Zachodniej. Odwiedzający docierają na platformy widokowe na górnych piętrach szybkimi windami, skąd panoramiczne perspektywy obejmują zabytki całej stolicy. Wieża stoi w dzielnicy Southwark na południowym brzegu Tamizy, bezpośrednio przy stacji London Bridge, i stanowi wyraźny pionowy punkt orientacyjny w panoramie miasta.

Ta bazylika w stolicy administracyjnej Wybrzeża Kości Słoniowej powstała w latach 1985–1989 według projektu libańsko-francuskiego architekta Pierre'a Fakhoury'ego, na zlecenie prezydenta Félixa Houphouëta-Boigny'ego. Kopuła osiąga wysokość 158 metrów, przewyższając Bazylikę św. Piotra w Rzymie, i stanowi centralny element kompleksu zajmującego powierzchnię 30 000 metrów kwadratowych. Konstrukcja wykorzystuje klimatyzowane elementy betonowe oraz importowane witraże z Francji o powierzchni 7400 metrów kwadratowych. Wnętrze pomieści około 18 000 osób na miejscach siedzących i stojących. Jako osiągnięcie budownictwa na dużą skalę, ten kościół reprezentuje zastosowanie nowoczesnych technik budowlanych w klimacie tropikalnym i stanowi przykład postkolonialnych ambicji architektonicznych w Afryce Zachodniej.

Ta drewniana konstrukcja o kształcie okręgu rozciąga się 60 metrów w głąb wody i powstała jako tymczasowa instalacja artystyczna, która stała się trwałym elementem półwyspu Aarhus Ø. Ścieżka tworzy pełne koło o średnicy 40 metrów, prowadząc odwiedzających nad powierzchnią zatoki Aarhus przy ciągle zmieniającej się perspektywie i odsłaniając linię brzegową z różnych kątów. Ten most demonstruje, jak precyzja techniczna i projekt architektoniczny mogą się połączyć, tworząc funkcjonalną strukturę, która służy również jako rzeźba do przechodzenia, niosąc zwiedzających bezpośrednio nad powierzchnią wody.

Ten kompleks hotelowy składa się z trzech 55-piętrowych wież połączonych platformą o długości 340 metrów na wysokości 200 metrów. Dach podtrzymuje basen o długości 150 metrów rozciągający się nad trzema budynkami, oferując widoki na nadbrzeże Singapuru. Konstrukcja została ukończona w 2010 roku i stanowi jeden z największych projektów budowlanych Azji Południowo-Wschodniej, z systemem fundamentów opartym na tysiącach betonowych pali. Odwiedzający mogą wejść na platformę widokową sąsiadującą z basenem, z której widać park nadbrzeżny Marina Bay oraz panoramę miasta. Kompleks łączy działalność hotelową z przestrzeniami konferencyjnymi i kasynem rozmieszczonymi na wielu poziomach.

Ten średniowieczny kamienny most rozciąga się nad Arno i jest znany od ponad czterech stuleci z dwupiętrowych zabudowań. Od 1593 roku parter zajmują sklepy jubilerskie, co jest tradycją zapoczątkowaną przez księcia Ferdinanda I, kiedy zastąpił wcześniejszych rzeźników i garbarzy złotnikami. Ponte Vecchio został pierwotnie odbudowany w 1345 roku po katastrofalnej powodzi i należy do nielicznych mostów we Florencji, które przetrwały drugą wojnę światową bez zniszczeń. W górnej części mostu biegnie Korytarz Vasariego, zamknięte przejście łączące Palazzo Vecchio z Palazzo Pitti.

Ta 600-metrowa wieża nadawcza w Guangzhou stoi na wyspie na Rzece Perłowej i zalicza się do najwyższych wież telewizyjnych na świecie. Spiralna stalowa konstrukcja podtrzymuje szklaną elewację wyposażoną w 16 milionów diod LED, które po zmroku wyświetlają zaprogramowane sekwencje. Odkryty taras widokowy na wysokości 450 metrów oferuje widoki na deltę Rzeki Perłowej. Zbudowana w latach 2005–2009 Canton Tower stanowi jedną z najbardziej wymagających technicznie konstrukcji w tej kolekcji i została zaprojektowana jako obiekt nadawczy telewizyjny i radiowy na Igrzyska Azjatyckie 2010. Skręcona struktura hiperboloidalna wykorzystuje 45.000 ton stali i osiąga swój kształt dzięki 24 podporom w formie kolumn, które spiralnie owijają się wokół centralnej osi.

Ten wieżowiec o wysokości 462 metrów i 87 piętrach wykorzystuje spiralną konstrukcję, która redukuje obciążenia wiatrem, co czyni go jednym z najbardziej wyróżniających się przykładów nowoczesnej inżynierii w kolekcji. Fundamenty sięgają 82 metrów w głąb, co jest koniecznością techniczną ze względu na miękki grunt w pobliżu Zatoki Fińskiej. Ukończone w 2019 roku Lakhta Center jest najwyższym budynkiem w Europie. Spiralny projekt rozkłada obciążenia konstrukcyjne na całej wysokości wieży, umożliwiając jednocześnie duże przestrzenie wewnętrzne bez kolumn.

Ta wyspa klasztorna wznosi się 80 metrów ponad poziom morza u wybrzeży Normandii i zostaje odcięta od lądu podczas przypływu. Opactwo Mont Saint-Michel stoi na granitowym występie skalnym, a jego obwarowania i budowle sakralne pochodzą z roku 708, kiedy biskup Aubert z Avranches założył tu pierwsze sanktuarium. Średniowieczny kompleks klasztorny rozwijał się przez wieki jako wyzwanie architektoniczne, zmuszając budowniczych do opracowania rozwiązań pozwalających budować na stromej, nierównej skale. Zwiedzający docierają na wyspę wzniesioną groblą zaprojektowaną z uwzględnieniem przepływów pływowych i mogą zwiedzać romańskie i gotyckie fazy budowlane opactwa, które pozostaje jedną z najbardziej złożonych średniowiecznych konstrukcji w Europie.

Ten drapacz chmur w budowie ma osiągnąć wysokość 1000 metrów i liczyć 167 pięter, co uczyniłoby go najwyższym budynkiem na świecie. Trójkątna podstawa i pochyłe ściany zewnętrzne Jeddah Tower redukują siły wiatru, co stanowi kluczowy wymóg dla konstrukcji na tej wysokości. Projekt rozpoczął się w 2013 roku i stanowi część większego rozwoju miejskiego. Chociaż budowa była wielokrotnie przerywana, struktura pozostaje istotnym przykładem ambicji technicznych w inżynierii wieżowców, rozszerzając granice tego, co stal i beton mogą osiągnąć w budownictwie wertykalnym.