Guairá

System składał się z osiemnastu wodospadów rozłożonych w siedmiu odrębnych grupach wzdłuż rzeki Paraná, rozciągających się na szerokości 4828 metrów. Formacja tworzyła serię kataraktów, gdzie woda spadała przez wąskie kanały skalne i nad stromymi formacjami granitu. Układ tworzył liczne oddzielne kaskady o różnych wysokościach i szerokościach wzdłuż biegu rzeki.

Europejscy odkrywcy po raz pierwszy udokumentowali wodospady w szesnastym wieku podczas wczesnych wypraw w głąb Ameryki Południowej. Rządy Brazylii i Paragwaju podpisały Traktat Itaipu w 1973 roku w celu budowy zapory wodnej poniżej. Napełnianie zbiornika rozpoczęło się w 1982 roku, a w ciągu czternastu dni cały system wodospadów zniknął pod sztucznym jeziorem stworzonym do produkcji energii.

Społeczności tubylcze nazywały wodospady Guaíra w języku tupi-guarani, odnosząc się do nieprzekraczalnej bariery, której nikt nie mógł pokonać. Przez wieki kaskady tworzyły naturalną przeszkodę dla żeglugi rzecznej i kształtowały życie społeczności wzdłuż Parany. Dla rdzennych narodów stanowiły zarówno symbol duchowy, jak i praktyczną przeszkodę dla szlaków handlowych w głąb lądu.

Lokalizacja znajduje się teraz pod około 30 metrami wody w zbiorniku Itaipu wzdłuż granicy brazylijsko-paragwajskiej. Odwiedzający mogą dotrzeć do pobliskiego miasta Guaíra, gdzie lokalne muzea wystawiają fotografie i artefakty sprzed zalania. Region oferuje tablice informacyjne dokumentujące formację geologiczną i znikły cud natury.

Woda spadająca przez wąski wąwóz o głębokości 61 metrów wytwarzała ryk słyszalny z odległości 30 kilometrów. Przed zalaniem przepływ osiągał 49 000 metrów sześciennych na sekundę podczas sezonu wysokiej wody. Ta objętość przewyższała jakąkolwiek inną kaskadę na półkuli zachodniej i czyniła zniknięty system najbardziej obfitym na świecie.

Lokalizacja: Saltos del Guairá

Wysokość nad poziomem morza: 213 m

Wysokość: 40 m

Szerokość: 4 828 m

Część: Paraná River

Współrzędne GPS: -24.07300,-54.28400

Najnowsza aktualizacja: 27 listopada 2025 o 22:13