Zwiedzanie miasta Tunis

Tradycyjna dzielnica z VII wieku z murami obronnymi, ponad 700 zabytkami i siecią ulic handlowych.

Dawna fenicka i rzymska stolica z łaźniami, portami, teatrami i cytadelami odzwierciedlającymi trzy tysiąclecia historii.

Zabytek religijny założony w 732 roku, z salą modlitewną zawierającą 70 starożytnych kolumn oraz dziedzińcem otoczonym galeriami.

Budowla religijna w stylu neoromańskim, wzniesiona w latach 1893–1897, z dwoma 45-metrowymi wieżami dzwonniczymi.

Port morski Tunisu sięga XVI wieku i zajmuje 200 hektarów. Rocznie obsługuje ponad 7 milionów ton towarów.

Otomanska budowla religijna z XVII wieku z dużą centralną kopułą i ośmioma mniejszymi kopułami, położona w medynie Tunisu.

Wioska oddalona o 20 kilometrów od Tunisu, charakteryzująca się tradycyjną tunezyjską architekturą z białymi ścianami i niebieskimi drzwiami.

Dawny XIX-wieczny pałac beja przekształcony w muzeum w 1888 roku, zawierający największą na świecie kolekcję mozaik rzymskich.

Muzeum położone w pałacu Ogrodu Róż z 1793 roku, prezentujące mundury, broń i dokumenty tunezyjskiej armii z różnych wieków.

Historyczna instytucja z tarasem zewnętrznym na wysokości, oferująca widok na Morze Śródziemne i port La Goulette.

Pomnik zbudowany w 1848 roku za panowania Ahmeda Beja, stanowi łukowe przejście pomiędzy miastem kolonialnym a medyną Tunisu.

Ulica handlowa w medynie, łącząca meczet Zitouna z dzielnicą Kasbah, otoczona sklepami rzemieślniczymi i kawiarniami.

Ta średniowieczna ulica służy jako główna arteria medyny z rzemieślniczymi sklepami i tradycyjnymi przedsiębiorstwami po obu stronach.

Wybudowany w 1891 roku, ten kryty rynek skupia sprzedawców lokalnych świeżych produktów z sekcjami dedykowanymi rybom, mięsom, owocom, warzywom i przyprawom.

Plac położony w sercu Tunisu, który łączy nowoczesne miasto z medyną, w pobliżu katedry św. Wincentego a Paulo.

Fortyfikacja wojskowa z XVI wieku zbudowana pod rządami Karola V, aby chronić port i dostęp morski do Tunisu.

To osiemnastowieczny tradycyjny dom gości galerię lokalnego rękodzieła z warsztatami tkania i ceramiki.

Zielony teren w japońskim stylu o powierzchni 6000 metrów kwadratowych zawierający staw z karpiami koi, brukowane ścieżki i rośliny ozdobne.

Tradycyjna publiczna łaźnia dla kobiet wybudowana w XVII wieku z pokojami parowymi i basenami z ciepłą wodą.

Monumentalna brama wzniesiona w 1848 roku oznaczająca wejście do medyny. Oddziela ona dzielnicę historyczną od alei Habib Bourguiba.

Dawny kościół katolicki Notre Dame du Rosaire z 1896 roku.

Mauzoleum władców dynastii Husseinit, zbudowane przez Alego Beja II.

Rezydencja z XVI wieku dey'a Tunisu, obecnie siedziba konserwacji medyny.

Szkoła koraniczna z 1754 roku, zbudowana podczas panowania Alego I Paszy. Budynek obejmuje salę modlitewną i pokoje mieszkalne dla studentów.

Szkoła założona w 1896 roku, która wprowadziła nowoczesne nauki do tunezyjskiego systemu edukacji. Nauczała matematyki, geografii i języków.

Pałac z XVIII wieku z tradycyjną architekturą tunezyjską. Dziś mieści biura i kolekcje Narodowego Instytutu Dziedzictwa.

Zaouia zbudowana w 1437 roku z kwadratową kopułą i zdobieniami ze stiuku. Zabytkowy pomnik wpisano na listę miejsc chronionych w 1928 roku.

Główna arteria współczesnego Tunisu z budynkami kolonialnymi, kawiarniami i sklepami wzdłuż szerokiej promenady otoczonej drzewami.

Tradycyjny tunezyjski pałac z XIX wieku z charakterystyczną architekturą rezydencji szlacheckich, obejmującą dziedziniec i dekoracje ceramiczne.

Dawny budynek stajni przekształcony w centrum kultury z salą widowiskową i przestrzeniami wystawowymi dla lokalnych artystów.

Historyczny plac otoczony przez budynki rządowe, w tym biuro premiera, znajdujący się przy zachodnim wejściu do medyny.

Osmańska budowla z XVII wieku z kwadratowym minaretem i centralną kopułą. Meczet posiada salę modlitwy, ozdobioną marmurowymi kolumnami.

Budynek kulturalny zbudowany w 1902 roku według planów architekta Jeana-Émile Resplandy'ego. Fasada zawiera elementy dekoracyjne w stylu neoklasycystycznym i kolumny.

Budowla religijna wzniesiona w XIII wieku za czasów dynastii Hafsydów. Wnętrze zawiera stare kolumny oraz mihrab zdobiony płytkami ceramicznymi.